Piękna opowieść, zmuszająca wielokrotnie do refleksji. Prawdziwy, przejmujący obraz tego, co dzieje się z małżeństwem, gdy dwoje kiedyś kochających się ludzi przestaje siebie nawzajem zauważać, doceniać, dostrzegać potrzeby i problemy drugiej strony, dzielić pasje i radości, wyciągać dłoń... To pierwsza w mojej wieloletniej przygodzie z literaturą powieść ukazująca tak prawdziwie związek dwojga ludzi - szczera, bez lukrowania, bez przejaskrawiania, bez baśniowego "żyli długo i szczęśliwie", a zarazem bez rozdmuchiwania dramatów. To jedyna jak dotąd powieść, z której zanotowałam aż kilkadziesiąt cytatów. To także jedyna powieść, po którą sięgnęłam i przeczytałam w całości dwukrotnie: pierwszy raz, gdy trafiłam na nią przypadkowo w bibliotece jako dwudziestolatka; drugi raz dziesięć lat później, gdy za nią zatęskniłam i po długich poszukiwaniach odnalazłam wreszcie jeden dobrze zachowany egzemplarz I wydania w antykwariacie (niestety, klejenie puściło podczas czytania i kartki rozsypały mi się w dłoniach, na szczęście z pomocą przyszła mi znajoma znajomej pracująca w introligatorni). Szczerze żałuję, iż nikt nie podjął się dotąd jej wznowienia, bo zasługuje na to w stu procentach. Jest ponadczasowa. Choć od jej wydania mija właśnie 30 lat i realia życia diametralnie się zmieniły, nie straciła ani odrobinę na wartości. Wręcz przeciwnie - jest wciąż aktualnym ostrzeżeniem, solidnym studium rozpadu więzi i mocną lekcją pokory, a w dobie pogoni za "mieć" zamiast "być" powinna być obowiązkową lekturą dla ludzi, którzy decydują się na wspólne życie. Zanim to wspólne życie sobie zmarnują, nawet tego nie zauważając.

Piękna opowieść, zmuszająca wielokrotnie do refleksji. Prawdziwy, przejmujący obraz tego, co dzieje się z małżeństwem, gdy dwoje kiedyś kochających się ludzi przestaje siebie nawzajem zauważać, doceniać, dostrzegać potrzeby i problemy drugiej strony, dzielić pasje i radości, wyciągać dłoń... To pierwsza w mojej wieloletniej przygodzie z literaturą powieść ukazująca tak...