Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna opowieść, zmuszająca wielokrotnie do refleksji. Prawdziwy, przejmujący obraz tego, co dzieje się z małżeństwem, gdy dwoje kiedyś kochających się ludzi przestaje siebie nawzajem zauważać, doceniać, dostrzegać potrzeby i problemy drugiej strony, dzielić pasje i radości, wyciągać dłoń... To pierwsza w mojej wieloletniej przygodzie z literaturą powieść ukazująca tak prawdziwie związek dwojga ludzi - szczera, bez lukrowania, bez przejaskrawiania, bez baśniowego "żyli długo i szczęśliwie", a zarazem bez rozdmuchiwania dramatów. To jedyna jak dotąd powieść, z której zanotowałam aż kilkadziesiąt cytatów. To także jedyna powieść, po którą sięgnęłam i przeczytałam w całości dwukrotnie: pierwszy raz, gdy trafiłam na nią przypadkowo w bibliotece jako dwudziestolatka; drugi raz dziesięć lat później, gdy za nią zatęskniłam i po długich poszukiwaniach odnalazłam wreszcie jeden dobrze zachowany egzemplarz I wydania w antykwariacie (niestety, klejenie puściło podczas czytania i kartki rozsypały mi się w dłoniach, na szczęście z pomocą przyszła mi znajoma znajomej pracująca w introligatorni). Szczerze żałuję, iż nikt nie podjął się dotąd jej wznowienia, bo zasługuje na to w stu procentach. Jest ponadczasowa. Choć od jej wydania mija właśnie 30 lat i realia życia diametralnie się zmieniły, nie straciła ani odrobinę na wartości. Wręcz przeciwnie - jest wciąż aktualnym ostrzeżeniem, solidnym studium rozpadu więzi i mocną lekcją pokory, a w dobie pogoni za "mieć" zamiast "być" powinna być obowiązkową lekturą dla ludzi, którzy decydują się na wspólne życie. Zanim to wspólne życie sobie zmarnują, nawet tego nie zauważając.