Prawie równo rok temu, czytałam i przeżywałam „Motyla”, jedną z najlepszych książek jakie czytałam w 2012 roku. „Motyl” był powieścią wstrząsającą, burzącą spokój i bardzo wzruszającą. Lisa Genova zmuszała do przemyślenia swoich priorytetów. Na nową powieść autorki czekałam od momentu zakończenia lektury „Motyla” długo wielbiciele talentu Genovy musieli czekać na kolejną książkę, ale już na wstępie zaznaczam, że było warto.

„Lewa strona życia” jest i podobna i skrajnie różna od „Motyla”. Ciężko uciekać od porównań, bowiem książki Genovy są jedyne w swoim rodzaju, próżno szukam w pamięci innych książek o takiej tematyce, tak doskonałych, tak angażujących czytelnika i tak niepokojących. I „Motyl”, i „Lewa strona życia” opowiadają o pełnych życia kobietach. Sara i Alice żyją pełnią życia, mają rodziny, satysfakcjonującą pracę, kochają swoje życie, aż to co znały i kochały zostaje im odebrane. Takie książki zmuszają nas do refleksji nad kruchością życia takiego jakie znamy. Życie jest takie ulotne, i chociaż wydaje się, że mówiąc o kruchości życia mamy na myśli śmierć, to okazuje się, że życie jakie znamy może skończyć się również w inny sposób. I może nie być odwołania.

Sara jest bizneswoman z prawdziwego zdarzenia, jest wiceprezesem w dużej firmie, ma trójkę dzieci, męża, szczęśliwą rodzinę. Każdy dzień jest uporządkowany i wciśnięty w rubryczki terminarza, jest doskonale zorganizowana, każdą dobę wykorzystuje w dwustu procentach. Nie ma bezczynności, nie ma lenistwa, ma czas wydzielony, nawet na płacz. Zarabia dużo, mieszka w bardzo dobrej dzielnicy, stać ją na drogą biżuterię i ubrania znanych projektantów. Jej życie zmienia się w jednej chwili, podczas jazdy samochodem, chce skorzystać z komórki. Deszcz, śliska droga, jeden poślizg i nic już nie będzie takie samo. Gdy Sara budzi się w szpitalu wydaje się, że wszystko w porządku, że wyszła z tego cało i bez poważniejszych obrażeń mimo urazu czaszki. Jednak okazuje się, że uraz mózgu spowodował zespół nieuwagi stronnej. Mózg Sary lekceważy wszystko co jest po lewej stronie, jedzenie, obiekty, ludzi, a także pomija całkowicie lewą stronę kobiety. Dla człowieka żyjącego tak jak Sara jest to koniec świata. A czytelnik uświadamia sobie jak ważne są OBIE połowy ciała i mózgu. Z tym zaburzeniem, nie można normalnie chodzić, czytać, pisać, jeść, pić. Nie wspominając o ubraniu się i rozebraniu, prowadzeniu samochodu, zostaniu samemu z dzieckiem. Sara z dnia na dzień staje się kaleką, ale towarzyszy jej silne postanowienie szybkiego powrotu do zdrowia. Tylko, ze sama determinacja nie wystarczy. Jedna połowa mózgu nie zmusi tej drugiej do zaprzestania ignorowania istotnych aspektów życia.

„Lewa strona życia” to opowieść o walce z własną, wymuszoną okolicznościami słabością. Przypadłość która dotknęła Sarę jest doprawdy szczególna, z pozoru wydaje się, że to błahe niedomaganie, ale dopiero gdy autorka opisuje poszczególne trudności jakie napotyka Sara otwiera nam się klapka. Mi się otworzylo wiele klapek, początkowo myślałam, że to kwestia Rychów karku, aby polepszyć swoje pole widzenia, nie zdawałam sobie sprawy z powagi sytuacji. A później zaczęłam przenosić to schorzenie do swojego świata i podziwiałam Sarę za jej wytrwałość i wolę walki.

Lisa Genova stworzyła kolejną książkę arcydzieło, stawia nam przed oczami problem, którego rozwiązanie nie tkwi w zasobności portfela, ale zależy od przypadku, od życzliwości losu. Stan Sary MOŻE się poprawić, decyduje o tym w dużej mierze jej motywacja, ale nie tylko, rządzi ślepy losy. To schorzenie jest tak rzadkie i nieprzewidywalne, że nikt nie potrafi jej podać uśrednionego czasu rekonwalescencji, ani prawdopodobieństwa pełnego powrotu do zdrowia. DRAMAT!

I chyba każdy z nas uświadomi sobie dramat bohaterki i jej rodziny, bo to nie jest tak, że problem dotyka tylko Sary.
Mistrzostwo pióra Lisy Genovy polega na tym, że potrafi otworzyć czytelnikowi oczy na problemy jakie niesie konkretne schorzenie, w taki sposób, że mamy nowe priorytety. Czytając książkę Genovy, po raz kolejny mam wrażenie, że te problemy nie są problemami jakiejś abstrakcyjnej bohaterki, gdzieś we wszechświecie, ja mam wrażenie, że oto ja stoję w obliczu próby, ja lub bliska mi osoba i przez to w niezwykle intensywny sposób przeżywam każdy akapit.


Chociaż jest dopiero początek marca, wiem że będzie to jedna z książek roku, trudno mi wyobrazić sobie książki, które przebiłyby „Lewą stronę życia”. Według mnie jest to książka doskonała, chociaż nie jest z gatunku tych pogodnych, lekkich i słodkich, to jest z gatunku tych, które koniecznie trzeba przeczytać, aby uświadomić sobie jak wiele posiadamy i jak mało trzeba aby to stracić.
Gorąco polecam KAŻDEMU. „Lewa strona życia” według mnie to najbardziej wyczekiwana i najwartościowsza premiera 2013 roku, o jakiej(na obecną chwilę) słyszałam.

Prawie równo rok temu, czytałam i przeżywałam „Motyla”, jedną z najlepszych książek jakie czytałam w 2012 roku. „Motyl” był powieścią wstrząsającą, burzącą spokój i bardzo wzruszającą. Lisa Genova zmuszała do przemyślenia swoich priorytetów. Na nową powieść autorki czekałam od momentu zakończenia lektury „Motyla” długo wielbiciele talentu Genovy musieli czekać na kolejną...