I o czym taka książka może być? O weterynarii? O fizyce? pewnej sugestii dostarcza informacja o autorze, którzy jest profesorem na Wydziale Fizyki i Astronomii w Union College w Schenectady (NY). Lubię myśleć, że do napisania takiej książki zainspirowały go rozmowy ze studentami, którym trudno było pojąć fizyczne zawiłości przedstawione w klasycznych podręcznikach.

Choć w książce jest wiele naukowych faktów, to są one możliwie lekko (ale merytorycznie!) podane, naturalnie wplecione w rozmowę z... psem autora. Pomysł dziwny i kontrowersyjny, ale w przypadku tej książki się sprawdza. Obecność bardzo dociekliwego psa skłania autora do tłumaczenia fizyki kwantowej w możliwie przystępnej formie, odwołując się do faktów znanych z codziennego życia. Przeciętnemu śmiertelnikowi tak trudno jest zrozumieć te zagadnienia, bo właśnie w swej codziennej egzystencji się z nimi nie styka, a przynajmniej ich nie obserwuje. Tymczasem Orzel ma je permanentnie zaktualizowane poznawczo i jest gotów tłumaczyć w sposób ludzki i czytelny. Tak, jak tłumaczą tylko ludzie bardzo dobrze znający dane zagadnienie.

Choć z fizyką profesjonalnie nie mam wiele wspólnego, to cieszę się, że w Polsce wydano w tym roku taką książkę. Ciekawa jestem jak takie dzieła postrzegają sami fizycy. Dla mnie to było cenne poszerzenie horyzontów myślowych. Nawet jeśli nie wszystko zrozumiałam (nie jestem w końcu tak mądra jak suczka autora!), to podczas lektury pojawiły się we mnie refleksje własne, co zawsze jest cennym procesem. Medycyna istnieje od starożytności jeśli nie od czasów wcześniejszych, psychiatria formalnie istnieje od pierwszej połowy XIX wieku, psychologia od drugiej, obie te dziedziny znajdują się w okresie naukowym (w przeciwieństwie do przednaukowego) swoich dociekań, chcą się stosować do podejścia opartego na faktach, publikowane teorie i rekomendowane zasady leczenia przechodzą przez procedury badawcze zanim zyskają miano oficjalnych. Medycyna doczekała się własnej metodologii (double-blind RCT najwyższym standardem), psychologia wciąż jeszcze niektórym musi udowadniać, że jest nauką, a swoje standardy naukowe wzoruje właśnie na... fizyce (eksperymenty!). Autor w ostatnim rozdziale udowadnia jak bardzo szerokie są jego horyzonty myślowe, ponieważ zahacza w nim o medycynę i psychologię właśnie. Pokazał jak sprytnie współcześni szarlatani próbują za pomocą stanów splątania wyjaśnić rzekomą skuteczność homeopatii, czy uzdrawianie na odległość argumentując, że skoro wszystko jest powiązane ze wszystkim, to możliwe jest i odległe oddziaływanie jednego człowieka na drugiego. Podobnie jak tłumaczy, że niemożliwe jest zbudowanie perpetuum mobile wykorzystującego energię zerową układów kwantowych. Ciekawe, prawda?

A książkę serdecznie polecam, nawet gdyby miała się okazać mimo wszystko trudna do zrozumienia.

I o czym taka książka może być? O weterynarii? O fizyce? pewnej sugestii dostarcza informacja o autorze, którzy jest profesorem na Wydziale Fizyki i Astronomii w Union College w Schenectady (NY). Lubię myśleć, że do napisania takiej książki zainspirowały go rozmowy ze studentami, którym trudno było pojąć fizyczne zawiłości przedstawione w klasycznych podręcznikach.

Choć w...