Nigdy w życiu żadna tak głupia książka mi się tak nie podobała. To nie jest literatura wysokich lotów. Co to to nie. Ale wciąga, pozwala się odprężyć, pośmiać. Opowieść o wybitnej idiotce, odrobinę mniej zapłakanej niż w poprzednim tomie, ale na jej poziom umysłowy ten fakt jakoś bardzo pozytywnie nie wpłynął. I co z tego!

Ola jest kobietą niemożliwą. Osobiście bym z taką nie wytrzymała, więc tym bardziej podziwiam Ottona i Irgę. Jak się w szkole na polskim pisze charakterystykę to bardzo często używa się nieco patetycznego zwrotu "podziwiam go za to i za to", "bohater imponuje mi tym i tym" i tak dalej. Tekst oklepany do granic wytrzymałości, a więc idealny do szkolnego wypracowania. Przeze mnie używany dosyć często, przyznaję się bez bicia, przy pisaniu o bohaterach, których według podstawy programowej albo pani nauczycielki lubić powinnam, a nie lubię. I zawsze się dziwiłam jak postać znana z kart książki może czymś imponować. To się wreszcie dowiedziałam. Czuję się zszokowana. Swoją drogą nie wiem, czy świadczy to o jakiś wyjątkowych zdolnościach pani Rudej do tworzenia bohaterów. Jacyś niezwykle wybitni mi się nie wydają, ale może się nie znam. W każdym razie książkę czytało mi się bardzo dobrze.

Polecam.

Nigdy w życiu żadna tak głupia książka mi się tak nie podobała. To nie jest literatura wysokich lotów. Co to to nie. Ale wciąga, pozwala się odprężyć, pośmiać. Opowieść o wybitnej idiotce, odrobinę mniej zapłakanej niż w poprzednim tomie, ale na jej poziom umysłowy ten fakt jakoś bardzo pozytywnie nie wpłynął. I co z tego!

Ola jest kobietą niemożliwą. Osobiście bym z taką...