"Wiersze o moim psychiatrze" tworzą spójną historię, której raczej (w moim odczuciu) nie służy czytanie na wyrywki. Oczywiście, znajdują się tu wiersze, które samodzielnie się bronią, jednak są i takie, które nie posiadają takiej mocy. Nie zmienia to jednak faktu, że wszystkie razem komponują się wyśmienicie, przekazując czytelnikowi opowieść, w której nie brakuje dowcipu i przekory. Jest to niestety opowieść podszyta przewlekłym bólem istnienia, świetnie rozumianym przez wszystkich tych, którzy próbują go zagłuszyć, sponsorując zakłady farmaceutyczne.

Kiedy świat pogrąża się w szaleństwie, śmiech może być najwłaściwszym sposobem na zachowanie psychicznego zdrowia. "Wiersze o moim psychiatrze" gwarantują turlanie się po kozetce ze łzami radości w oczach (chociaż równocześnie może to być trochę śmiech przez łzy), przy równoczesnym, niebanalnym analizowaniu problemów egzystencji. To literackie cudeńko z przestrzenią do autorefleksji i zastanowienia nad relacjami ze światem i z innymi ludźmi.

Co do strony warsztatowej, to chyba pierwszy raz zdarza mi się czytać wiersze oparte o dialog, co uważam za świetny zabieg literacki, dzięki któremu słowa przekraczają tradycyjne granice.

Jest to poezja niezwykle autentyczna w przekazie i mimo tego, że porusza bolesne kwestie, to jednak nie dusi swoim ciężarem.

Polecam.

"Wiersze o moim psychiatrze" tworzą spójną historię, której raczej (w moim odczuciu) nie służy czytanie na wyrywki. Oczywiście, znajdują się tu wiersze, które samodzielnie się bronią, jednak są i takie, które nie posiadają takiej mocy. Nie zmienia to jednak faktu, że wszystkie razem komponują się wyśmienicie, przekazując czytelnikowi opowieść, w której nie brakuje dowcipu i...