W trakcie lektury aż trudno uwierzyć, że autorem jest Zygmunt Hubner, aktor znany z ról filmowych, ale przede wszystkim reżyser wielu znakomitych spektakli i dyrektor kilku placówek teatralnych (jest patronem warszawskiego Teatru Powszechnego).
Książka to właściwie bryk ze związków polityki i teatru, w kolejnych rozdziałach opisywane są dzieje cenzury, propagandy, bojkotu, konspiracji... Głównie zagraniczne przykłady, często z odległej przeszłości. Wszystko napisane bezosobowo, bez prywatnej perspektywy, bez anegdot, głośnych nazwisk, zapomnianych wydarzeń w których uczestniczył sam autor i warto byłoby je utrwalić i przypomnieć.
Nawet kiedy (bardzo rzadko) Hubner wplata w narrację swoją historię (np. przejścia z cenzorem) to robi to w sposób powierzchowny, bez szczegółów i nakreślenia kontekstu, same suche fakty.
Największym rozczarowaniem jest fragment o teatrze w czasie II wojny światowej, w którym autor powtarza obiegowe opinie o szkodliwości teatrów jawnych bez namysłu i zgłębienia tematu, zresztą opisując sprawę bardzo ogólnie, nie wymieniając nazwisk, nic nie wnosząc ponad to co już wcześniej zostało napisane.
Aż żal, że w ostatnich latach życia Hubner zamiast opisywać swoje fascynujące życie artystyczne, ludzi których spotkał, aktorów i sztuki, które wylansował, spędził na przepisywaniu i streszczaniu podręczników z historii i teatrologii.

W trakcie lektury aż trudno uwierzyć, że autorem jest Zygmunt Hubner, aktor znany z ról filmowych, ale przede wszystkim reżyser wielu znakomitych spektakli i dyrektor kilku placówek teatralnych (jest patronem warszawskiego Teatru Powszechnego).
Książka to właściwie bryk ze związków polityki i teatru, w kolejnych rozdziałach opisywane są dzieje cenzury, propagandy, bojkotu,...