W poezji Transtromera czuje się ducha Szymborskiej, Herberta, Różewicza. Schorowany poeta był wielkim faworytem do Nobla, nagrodzony dopiero w końcówce życia. Te wiersze są taką klasyką poezji, w Polsce znaną od lat.

W poezji Transtromera czuje się ducha Szymborskiej, Herberta, Różewicza. Schorowany poeta był wielkim faworytem do Nobla, nagrodzony dopiero w końcówce życia. Te wiersze są taką klasyką poezji, w Polsce znaną od lat.

Z całego zbioru najbardziej przypadły mi do gustu zamieszczone na trzech stronach haiku. Zapewne dlatego, że cenię w poezji ekonomię słowa, a te krótkie formy w wydaniu autora łączą pięknie refleksję nad światem i człowiekiem z elementami przyrody, co jest nieodłączną cechą tego gatunku.

W większości wierszy mowa jest o ulotności, przemijaniu, tęsknocie, smutku. Nie są to jednak liryki przygnębiające. Można odnaleźć w nich uroki świata, radość z tego, że po prostu się jest, czuje, żyje...

Walorem tej poezji jest połączenie prostoty formy z wyszukaną metaforą. Sporo tu odniesień do kultury europejskiej, historii, sztuki. Dużo też jest motywów zaczerpniętych ze świata natury. Wszystko to tworzy harmonijną całość.

Z całego zbioru najbardziej przypadły mi do gustu zamieszczone na trzech stronach haiku. Zapewne dlatego, że cenię w poezji ekonomię słowa, a te krótkie formy w wydaniu autora łączą pięknie refleksję nad światem i człowiekiem z elementami przyrody, co jest nieodłączną cechą tego gatunku.

W większości wierszy mowa jest o ulotności, przemijaniu, tęsknocie, smutku. Nie są to...

Zdarzają się autorowi lepsze wersy, ale żeby aż Nobel?

Zdarzają się autorowi lepsze wersy, ale żeby aż Nobel?

Coś w tych wierszach jest. Chłód? Beznamiętność jak pod okiem mikroskopu? Dystans wiwisekcji?
A może ziąb morza, nuda krajobrazu, paleta bieli i szarości?
Niełatwo wskazać palcem.
Zwięzłość. Precyzja. Dystans. Ciało z ledwie wyczuwalnym pulsem.

Coś w tej poezji jest - zimnego i pięknego. Fascynującego jak przyglądanie się Królowej Śniegu.

Coś w tych wierszach jest. Chłód? Beznamiętność jak pod okiem mikroskopu? Dystans wiwisekcji?
A może ziąb morza, nuda krajobrazu, paleta bieli i szarości?
Niełatwo wskazać palcem.
Zwięzłość. Precyzja. Dystans. Ciało z ledwie wyczuwalnym pulsem.

Coś w tej poezji jest - zimnego i pięknego. Fascynującego jak przyglądanie się Królowej Śniegu.

Owidiusz to to nie jest. Trudna poezja.

Owidiusz to to nie jest. Trudna poezja.

Cóż, zdaje mi się, że nie powinnam w ogóle oceniać tych wierszy, ponieważ na razie okazały się dla mnie po prostu za trudne. A w każdym razie większość z nich. Nie tracę jednak nadziei... jeszcze nie odstawiam jej na półkę...

Cóż, zdaje mi się, że nie powinnam w ogóle oceniać tych wierszy, ponieważ na razie okazały się dla mnie po prostu za trudne. A w każdym razie większość z nich. Nie tracę jednak nadziei... jeszcze nie odstawiam jej na półkę...

Nie zrozumiałam, nie poczułam, nie oceniam.

Nie zrozumiałam, nie poczułam, nie oceniam.