Myślę, że Jane Austen nie trzeba nikomu przedstawiać. Chyba każdy przynajmniej słyszał o jej powieściach, może oglądał ich ekranizacje lub też jeden z filmów kostiumowych będący biografią angielskiej powieściopisarki. Jane Austen przerastała epokę, w której żyła. Była obdarzona nieprawdopodobnym zmysłem obserwacji, poczuciem humoru, a przede wszystkim ciętym, ale zarazem subtelnym językiem. W swoich powieściach potrafiła ukazać piękno epoki, w której żyła, ale też wady i słabostki angielskiego społeczeństwa.

Główna bohaterka "Opactwa Northanger" to siedemnastoletnia Katarzyna Morland. Dzięki sympatii, jaką darzą ją sąsiedzi - państwo Allen - wyjeżdża wraz z nimi do Bath, gdzie zaczyna się dla niej prawdziwe życie młodej panny. Pierwsze dni jej pobytu w uzdrowisku upływają na balach, wizytach w teatrze i spacerach w pijalni wód, gdzie poznaje córkę przyjaciółki pani Thorpe - Izabelę. Dla dziewczyny, która zawsze była otoczona licznym rodzeństwem nowa znajoma jest prawdziwym darem niebios. Młode panny szybko się zaprzyjaźniają i każdą wolną chwilę spędzają razem. Jak przystało na bohaterkę powieści Jane Austen, na jednym z bali Katarzyna zostaje przedstawiona młodemu Henry`emu Tinley`owi i z biegiem czasu zakochuje się w nim. Szybko zaczyna też przekonywać się, że rodzeństwo Thorpe - Izabela i John - mogą namieszać w jej życiu bardziej, niż mogłoby jej się zdawać.

Niewątpliwą zaletą "Opactwa Northanger" jest wyrazistość postaci. Katarzyna od samego początku budziła moją sympatię. Jej naiwność, szczera wiara w dobre intencje każdego napotkanego człowieka, niesamowite zainteresowanie powieściami i nietuzinkowa wyobraźnia sprawiły, że nie potrafiłam przejść obok niej obojętnie. Podobnie było z Izabelą, która od samego początku wydawała mi się osobą na wskroś zepsutą, wyrachowaną i zapatrzoną w siebie, Johnem, który swoim ostentacyjnym i grubiańskim zachowaniem budził moją niechęć czy wreszcie Eleonorą, którą pokochałam za jej dobroć i otwartość.

Myślę, że dodatkową zaletą powieści jest także motyw opactwa, który odgrywa istotną rolę w drugiej części powieści. Podczas pobytu Katarzyny w tytułowym opactwie, w jej głowie zaczynają rodzić się historie podobne do tych, które zna w powieści grozy. I wówczas książka nabiera niesamowitego klimatu, a kolejne jej strony po prostu się pochłania i z niecierpliwością czeka na to, co wydarzy się za chwilę.

"Opactwo Northanger" zdecydowanie różni się od pozostałych powieści Jane Austen, jednak nic z tego powodu nie traci, a wręcz przeciwnie, zyskuje. Jest to bezsprzecznie jedną z najlepszych analiz zachowań ludzi żyjących w czasach, gdy stan majątkowy i urodzenie wyznaczały pozycję społeczną. Nie brakuje tu także humoru i ironii - już od pierwszych stron książki widać, że autorka nie traktuje całkowicie poważnie ani swoich bohaterów, ani ich perypetii. Dzięki temu od powieści nie można się oderwać, a czytając ją na twarzy cały czas gości ciepły uśmiech.


Recenzja opublikowana również na blogu http://illusorium.blogspot.com/

Myślę, że Jane Austen nie trzeba nikomu przedstawiać. Chyba każdy przynajmniej słyszał o jej powieściach, może oglądał ich ekranizacje lub też jeden z filmów kostiumowych będący biografią angielskiej powieściopisarki. Jane Austen przerastała epokę, w której żyła. Była obdarzona nieprawdopodobnym zmysłem obserwacji, poczuciem humoru, a przede wszystkim ciętym, ale zarazem...