Opactwo Northanger

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen nie było zbyt udane. Kilka miesięcy temu sięgnęłam po "Dumę i uprzedzenie", jednak długa ilość opisów znużyła mnie.

Teraz jednak stwierdziłam, że chciałabym na nowo dać szansę powieściom Autorki,. Tym razem padło na "Opactwo Northanger", które zaskoczyło mnie na duży plus.

Główną bohaterką jest Katarzyna Morland - miłośniczka powieści gotyckich. Przyjeżdża ona do Bath, gdzie toczy się większość akcji.
Urzekł mnie niespieszny klimat powieści, a także satyra i humor.
Pan Tilney wzbudził we mnie sympatię a Izabella nieco mnie irytowała.

Podsumowując "Opactwo Northanger" zachęciło mnie do sięgnięcia po kolejne pozycje pióra Jane Austen.
Polecam. :)

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Jane Austen nie było zbyt udane. Kilka miesięcy temu sięgnęłam po "Dumę i uprzedzenie", jednak długa ilość opisów znużyła mnie.

Teraz jednak stwierdziłam, że chciałabym na nowo dać szansę powieściom Autorki,. Tym razem padło na "Opactwo Northanger", które zaskoczyło mnie na duży plus.

Główną bohaterką jest Katarzyna Morland -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie tak popularna i hołubiona jak "Duma i uprzedzenie" czy "Rozważna i romantyczna" powieść Jane Austen, ale niezwykle ciepła opowieść o miłości, którą czyta się jednym tchem. Czekam wreszcie na jakąś udaną ekranizację.

Nie tak popularna i hołubiona jak "Duma i uprzedzenie" czy "Rozważna i romantyczna" powieść Jane Austen, ale niezwykle ciepła opowieść o miłości, którą czyta się jednym tchem. Czekam wreszcie na jakąś udaną ekranizację.

Pokaż mimo to

Czytałam ją chyba pół roku. Większa część baardzo nudna, strasznie dużo opisów i bardzo mało akcji. Miejsce, z którego nazwę wziął tytuł poznaje się dopiero w drugiej połowie książki i dopiero wtedy zaczyna COŚ się dziać ciekawego. Właściwie to nawet pod koniec.

Czytałam ją chyba pół roku. Większa część baardzo nudna, strasznie dużo opisów i bardzo mało akcji. Miejsce, z którego nazwę wziął tytuł poznaje się dopiero w drugiej połowie książki i dopiero wtedy zaczyna COŚ się dziać ciekawego. Właściwie to nawet pod koniec.

Pokaż mimo to

Po obejrzeniu w kinie (dwa razy ;)) najnowszej adaptacji „Emmy”, nabrałam ochoty na przeczytanie jakiejś książki Jane Austen. Wybór padł na „Opactwo...”, które zachęciło zarówno opisem fabuły, jak i skromną objętością.

„Opactwo Northanger” to dopiero druga powieść Austen, po którą sięgnęłam. Mojej pierwszej styczności z pisarstwem Brytyjki nie mogłam zaliczyć do udanych. Kilka lat upłynęło od czasu, gdy przeczytałam „Dumę i uprzedzenie”, ale nadal pamiętam, że męczyły mnie wtedy skąpe opisy oraz natłok dialogów. Natomiast uwielbiany przez wielu pan Darcy, działał na mnie jak płachta na byka. Serial BBC z 1995 roku trochę „odczarował” mi tę słynną historię i sprawił dużo większą przyjemność niż lektura, ale postaci Fitzwilliama nie lubię do dziś. #TeamBingley

Nowe adaptacje, jak „Emma” Autumn De Wilde oraz, obejrzany kilka lat temu, film „Love and Friendship” Whita Stillmana zachęciły mnie do dania twórczości Jane Austen drugiej szansy. Czy „Opactwo Northanger” zachęciło mnie do dalszego poznawania powieści słynnej autorki?

Bohaterką książki jest Katarzyna Morland, siedemnastolatka zakochana w powieściach gotyckich. Dziewczyna wyjeżdża z wiejskiej posiadłości do Bath, gdzie spędza kilka tygodni.
Dwie trzecie powieści poświęcone są pobytowi Katarzyny w mieście. Znajdziemy tu kojarzone z Austen elementy, jak akcenty komediowe oraz satyrę społeczną. Fabuła kręci się wokół flirtów i zawieranych przyjaźni, a akcja tradycyjnie toczy się niespiesznie.
Im bliżej końca, tym pojawia się w „Opactwie Northanger” więcej satyry na powieść gotycką. Nie chcę spoilować książki tym osobom, które nie miały okazji jej przeczytać, powiem więc tylko, że jest tu nieco o bardzo aktywnej wyobraźni.

Z ulgą stwierdzam, że love interest w „Opactwie Northanger”, pan Tilney, wzbudził we mnie o wiele więcej sympatii, niż wspomniany wcześniej pan Darcy. Austen dobrze wyważyła ironiczny humor bohatera z dość czarującym usposobieniem, dzięki czemu byłam w stanie zrozumieć, czemu główna bohaterka zainteresowała się jego osobą.

Najmniej satysfakcjonującą okazała się końcówka „Opactwa Northanger” – nie ze względu na rozwój fabuły, lecz przez zbyt szybkie tempo. Nagłe przyspieszenie prowadzenia opowieści niezgrabnie kontrastuje z niespiesznym rytmem reszty książki. Szkoda, że Austen nie zdecydowała się na opisanie niektórych wydarzeń obszerniej.

Mimo że „Opactwo Northanger” nie jest powieścią idealną, książka zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne pozycje Austen. Lektura była nieskomplikowana, relaksująca i przyjemna – idealna na ten mocno nerwowy czas.

facebook.com/kiczcockpani/

Po obejrzeniu w kinie (dwa razy ;)) najnowszej adaptacji „Emmy”, nabrałam ochoty na przeczytanie jakiejś książki Jane Austen. Wybór padł na „Opactwo...”, które zachęciło zarówno opisem fabuły, jak i skromną objętością.

„Opactwo Northanger” to dopiero druga powieść Austen, po którą sięgnęłam. Mojej pierwszej styczności z pisarstwem Brytyjki nie mogłam zaliczyć do udanych....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem inna niż ,,Duma i Uprzedzenie", ,,Rozważna i Romantyczna' czy ,,Mansfield Park". Może dlatego czytało mi się opornie.

Powieść pełna humoru. Jane parodiuję powieści gotyckie. Jednocześnie, przysięgam, że bardziej irytujących postaci niż Pan John Thorpe i Panna Izabella Thorpe nie spotkałam w literaturze. Wydają się być parodią ówczesnego Jane społeczeństwa. Irytowały mnie przez całą akcję powieści! W pewnym momencie przerywałam czytanie bo inaczej nie mogłam. Rodzeństwo Thorpe są całkowicie wyrwani ze swojej epoki! Johnowi brakuję manier, jakiekolwiek obycia. Izabella natomiast mówi co innego, robi jeszcze coś innego.

Ogólnie książka jest dobra, w końcu wyszłam spod pióra Jane Austen. Jednak nie jest na tyle rewelacyjna co ,,Duma i Uprzedzenie" lub ,,Rozważna i Romantyczna".

Całkiem inna niż ,,Duma i Uprzedzenie", ,,Rozważna i Romantyczna' czy ,,Mansfield Park". Może dlatego czytało mi się opornie.

Powieść pełna humoru. Jane parodiuję powieści gotyckie. Jednocześnie, przysięgam, że bardziej irytujących postaci niż Pan John Thorpe i Panna Izabella Thorpe nie spotkałam w literaturze. Wydają się być parodią ówczesnego Jane społeczeństwa....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest dobra! Lekko stylizowana na powieść gotycką, choć nie jest nią w 100%. Jednakże nie jest to moja najukochańsza książka tej autorki.

Książka jest dobra! Lekko stylizowana na powieść gotycką, choć nie jest nią w 100%. Jednakże nie jest to moja najukochańsza książka tej autorki.

Pokaż mimo to

Uśmiałam się i nie raz zaklęłam podczas czytania tej książki!
Katarzyna Morland pochodzi z wielodzietnej, dość majętnej rodziny. Jej nudne życie na wsi przerywa propozycja pojechania na kilka tygodni do Bath. Nigdy nie oceniała siebie, jako atrakcyjną młodą kobietę, jednak już niedługo sale balowe docenią jej urodę. Katarzyna poznaje nowych przyjaciół i miłość. Jest ogromną fanką powieści i ogólnie swoją wiedzę o życiu czerpie właśnie z nich. Chce być heroiną niczym wyjętą z książki. Jej wybrankiem serca jest Henry, bardzo tajemniczy przez większość kart książki, no ale można mu wybaczyć. Jest przystojny, młody a przede wszystkim inteligentny i nie raz stawia naszą heroinę do pionu. „Opactwo...” jest dla mnie miłą odskocznią w zupełnie inny styl pisania. Bohaterowie są cudowni, każdy z nich jest inny, charakterny i wiele wnosi do całości. Oczywiście, czeka nas przebitka przez wiele schematów pielęgnowanych wówczas przez społeczeństwo, ale są one na tyle pięknie wykpione przez Jane Austen, że nawet feministka się nie zgorszy. Powieść bardzo romantyczna z humorystycznymi wątkami, lecz nie oczekujcie długiego szukania tajemnicy jak pieje o tym okładka. No niezbyt udany opis z tyłu książki. Ciekawa pozycja na krótki aczkolwiek treściwy romansik z książeczką.
~Mimbla

Uśmiałam się i nie raz zaklęłam podczas czytania tej książki!
Katarzyna Morland pochodzi z wielodzietnej, dość majętnej rodziny. Jej nudne życie na wsi przerywa propozycja pojechania na kilka tygodni do Bath. Nigdy nie oceniała siebie, jako atrakcyjną młodą kobietę, jednak już niedługo sale balowe docenią jej urodę. Katarzyna poznaje nowych przyjaciół i miłość. Jest ogromną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem zawiedziona. O ile początek był naprawdę ciekawy, tak później było coraz gorzej. Mam wrażenie, że to nie jest typ powieści charakterystyczny dla autorki. Widać, że chciała spróbować coś innego, ale mnie niestety nie ujęło.

Jestem zawiedziona. O ile początek był naprawdę ciekawy, tak później było coraz gorzej. Mam wrażenie, że to nie jest typ powieści charakterystyczny dla autorki. Widać, że chciała spróbować coś innego, ale mnie niestety nie ujęło.

Pokaż mimo to

Jedna z najsłabszych książek Jane Austen. Nie pasuje mi tu ten wątek szukania tajemnicy niczym z książek przygodowych. Nie tego oczekiwałam po lekturze innych dzieł tej pisarki.

Jedna z najsłabszych książek Jane Austen. Nie pasuje mi tu ten wątek szukania tajemnicy niczym z książek przygodowych. Nie tego oczekiwałam po lekturze innych dzieł tej pisarki.

Pokaż mimo to

Na początku Catherine Morland jedzie do Bath, ale ciekawsza część książki zaczyna się, według mnie, kiedy Catherine odwiedza Northanger Abbey. Interesujące są jej rozważania na temat generała Tilney. Myślę, że to Henry Tilney miał naiwne poglądy na temat niemożliwości zbrodni w cywilizowanym państwie. Tajemnicze zbrodnie zdarzają się do czasów współczesnych.
Jednak powieść udowadnia, że pozory mogą mylić. To, że wszystkie dowody wskazują, że ktoś jest winny, nie musi oznaczać, że jest zbrodniarzem.
Zakończenie można by określić jako "deus ex machina", ponieważ musiała zdarzyć się pewna mało prawdopodobna okoliczność, żeby wszyscy byli szczęśliwy.

Akcja powieści dzieje się pod koniec XVIII w. lub na początku XIX w. Były wtedy modne białe suknie (było wspomniane, że Isabelle nosi białe sukienki):

https://mrokidziejow.blogspot.com/2019/11/biaa-empirka.html

Na początku Catherine Morland jedzie do Bath, ale ciekawsza część książki zaczyna się, według mnie, kiedy Catherine odwiedza Northanger Abbey. Interesujące są jej rozważania na temat generała Tilney. Myślę, że to Henry Tilney miał naiwne poglądy na temat niemożliwości zbrodni w cywilizowanym państwie. Tajemnicze zbrodnie zdarzają się do czasów współczesnych.
Jednak powieść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to