Opactwo Northanger

Przyjemna lektura. Jak na Jane Austin, mniej było cieplejszego stosunku do bohaterów, a więcej ironii.

Przyjemna lektura. Jak na Jane Austin, mniej było cieplejszego stosunku do bohaterów, a więcej ironii.

Pokaż mimo to

Zeby nie audiobook w życiu bym tego nie przeczytała.

Zeby nie audiobook w życiu bym tego nie przeczytała.

Pokaż mimo to

Jedyna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Jane Austen. Stało się tak dzięki mojej małżonce, a w zasadzie przez nią. Zgodnie z jej wolą obejrzeliśmy bowiem wspólnie wszystkie dostępne w języku polskim ekranizacje dzieł angielskiej pisarki, z wariacjami włącznie (hinduska wersja „Dumy i uprzedzenia” oraz „Duma i uprzedzenie i zombie”), zarówno filmy, jak i seriale.
A kiedy znam już prawie na pamięć fabułę książki, trudno mi się zmusić do jej przeczytania.
Akurat „Opactwo Northanger” padło łupem mojej ciekawości czytelniczej dzięki temu, że ma szczęście należeć do nie tak często filmowanych dzieł popularnej autorki. Rzadsze adaptacje utworu wynikają prawdopodobnie z tego, że powieść Austen była – chyba – w zamierzeniu parodią powieści sentymentalnych, z elementami nazywanymi wówczas „gotyckimi”, czyli tajemnice, ruiny etc., a nie klasycznym romansem ze sfer ziemiańskich. Już sama bohaterka nie pasuje do pozycji „heroiny”, jaką zafundowała jej autorka. Młoda i naiwna, szukająca sensacji i romantycznych uniesień zderza się z rzeczywistym światem, gdzie rządzi pieniądz i pozycja społeczna, których jej oczywiście brak. Do tego jeszcze wychowana na powieści „Tajemnice zamku Udolfo” wiele sobie obiecuje po tytułowym opactwie Northanger.
Ale i tu oczywiście – jak we wszystkich powieściach Jane Austen – pojawia się męska postać bez skazy i oczywiście wątki stricte romansowe.
Doceniam ironię autorki i próbę sparodiowania powieści gotyckiej, ale daleko jej w tym rodzaju humoru do starszych angielskich mistrzów jak chociażby Henry Fielding.

Jedyna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Jane Austen. Stało się tak dzięki mojej małżonce, a w zasadzie przez nią. Zgodnie z jej wolą obejrzeliśmy bowiem wspólnie wszystkie dostępne w języku polskim ekranizacje dzieł angielskiej pisarki, z wariacjami włącznie (hinduska wersja „Dumy i uprzedzenia” oraz „Duma i uprzedzenie i zombie”), zarówno filmy, jak i seriale.
A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna

Rewelacyjna

Pokaż mimo to

Na początku autorka informuje czytelnika o tym, że Katarzyna jest heroiną (bohaterką ofkors, nie narkotykiem Łobuzy!) Następnie zaczyna wymieniać katarzynowe braki: nieurodziwa, z mało zamożnego domu, uczyć się nie chciała i w sumie ta Kasia to mało zdolna jest. Czyli Austen w pełnym rozkwicie, ona lubi takie nietuzinkowe bohaterki wywołujące emocje u czytelnika. Moim zdaniem przy pisaniu tej powieści autorkę lekko poniosła wyobraźnia. Nie znalazłam w sobie sympatii dla żadnego bohatera, a troszkę ich jest. Główna bohaterka jest niesamowicie głupia i naiwna, pozostali również nie wzbudzają ciepłych uczuć. Pełno tu gburów, wydumanego ego oraz fałszywej przyjaźni.
Fabuła książki jest no... Nieciekawa. Mam za sobą dwa inne tytuły tej autorki i czytałam je z wielką przyjemnością, a tu musiałam się zmuszać do tego. A Katarzyna? Jedynym jej bohaterskim czynem był samotny powrót do domu. Chociaż mając na względzie jej głupotę to jestem w stanie się zgodzić, że był to iście heroiczny czyn.

Na początku autorka informuje czytelnika o tym, że Katarzyna jest heroiną (bohaterką ofkors, nie narkotykiem Łobuzy!) Następnie zaczyna wymieniać katarzynowe braki: nieurodziwa, z mało zamożnego domu, uczyć się nie chciała i w sumie ta Kasia to mało zdolna jest. Czyli Austen w pełnym rozkwicie, ona lubi takie nietuzinkowe bohaterki wywołujące emocje u czytelnika. Moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To chyba najbardziej niedoceniana powieść Austen. Lekka, zabawno-ironiczna, pełna ciekawych postaci - zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Po raz kolejny świetnie się bawiłam podczas lektury i na pewno nieraz jeszcze wrócę do tej książki.

To chyba najbardziej niedoceniana powieść Austen. Lekka, zabawno-ironiczna, pełna ciekawych postaci - zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Po raz kolejny świetnie się bawiłam podczas lektury i na pewno nieraz jeszcze wrócę do tej książki.

Pokaż mimo to

Przyjemna historia, w sam raz na rozluźnienie po cięższej lekturze 😊.

Przyjemna historia, w sam raz na rozluźnienie po cięższej lekturze 😊.

Pokaż mimo to

Stylem, w którym jest napisana książka ta przypomina raczej ironiczną Rozważną i romantyczną, niż późniejsze moralizatorskie cegły. Czytając tę powieść ma się wrażenie, że Jane pisząc ją niesamowicie dobrze się bawiła. Wyśmiewa popularne w literaturze tropy, ale robi to w błyskotiwy, pozbawiony złośliwości, bo jak wspomina w słowach narratorki - bohaterowie różnych powieści powinni przecież wspierać się nawzajem czytając na kartach powieści powieści właśnie.

Nie przebiera za to Jane w słowach odnosząc się do swoich własnych bohaterów. Sposób w jaki Austen opisuje wygląd ludzi jest ogólnie przedmiotowy i przykry w każdej z jej książek, co prawdopodobnie wiele mówi o środowisku, w jakim się obracała, ale w żadnej innej chyba nie jest to aż tak wredne jak tutaj. Czytając czułam się tak jakbym słuchała kogoś kto bez przerwy złośliwie obgaduje innych ludzi. To bywa zabawne, ale wbrew sumieniu. Powiedziałabym że pisząc tę książkę miała Jane pióro lekkie, ale miejscami zbyt ostre.

Stylem, w którym jest napisana książka ta przypomina raczej ironiczną Rozważną i romantyczną, niż późniejsze moralizatorskie cegły. Czytając tę powieść ma się wrażenie, że Jane pisząc ją niesamowicie dobrze się bawiła. Wyśmiewa popularne w literaturze tropy, ale robi to w błyskotiwy, pozbawiony złośliwości, bo jak wspomina w słowach narratorki - bohaterowie różnych powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jane Austen „Opactwo Northanger”

Mark Twain powiedział że „Klasyka, to to, co wszyscy chcieliby przeczytać i czego nikt nie czyta.” i ciężko się nie zgodzić z amerykańskim pisarzem. Nie od dziś wiemy, że każdy czytelnik ma taką „czarną listę” do nadrobienia, lub zwyczajnie nie wspomina o tym zawstydzającym fakcie. Bo jak to tak? Nie znasz?! Czytasz, a nie znasz klasyki?! Skąd my to znamy? Nie trudno kogoś zaszufladkować poprzez takie myślenie, ale z drugiej strony nie trudno znaleźć przykłady tzw. „klasyki”, która jest tak wyjątkowo dobra i uniwersalna w przekazie, że wracamy do niej nieraz po latach.

Ja z bólem przyznaję, że również mam sporo zaległości w tym temacie, ale sukcesywnie to nadrabiam. Sięgając po „Opactwo Northanger” Jane Austen miałam spore oczekiwania, bo gdy parę lat temu przeczytałam „Dumę i Uprzedzenie”, wiedziałam że jest to jedna z tych książek, do których na pewno wrócę. Kolejna książka z serii Angielski Ogród wywołała zgoła odmienne odczucia. Nastawiłam się na humorystyczną, przyjemną i jednocześnie mądra w przekazie historię, która miała być „parodią popularnych na przełomie XVIII i XIX stulecia powieści gotyckich”. Tego oczekiwałam, no i się rozczarowałam.

Książka nużąca, trochę przegadana zwłaszcza w pierwszej części, gdy czytelnik wraz z bohaterami jest w Bath. Austen bardzo skrupulatnie (może nawet za bardzo) rozpisała życie towarzyskie tamtych czasów, wszystkie bale i potańcówki, które miały za cel przybliżyć nam tamtejsze zwyczaje. Główną bohaterką jest Katarzyna Morland, której infantylne i lekkomyślne zachowanie nie może wywoływać wśród czytelnika akceptacji. Raczej politowanie. Jednym z nielicznych plusów, jest przez Austen stworzenie końcówki książki. O, tutaj naprawdę byłam mile zaskoczona. Nie mamy do czynienia z klasycznym romansem, a zachowania bohaterów są tak różne, jak tylko różni są ludzie.

Reasumując, jednak to za mało, żebym oceniła książkę wysoko. Lekkie czytadełko, które niestety nie zapadło mi w pamięć. Może to nie ten czas, a może po prostu to nie moje klimaty, mimo że poprzednie książki Austen mi się bardzo podobały.

5/10

Recenzja znajduje się również na https://www.facebook.com/takmidopomozbook

Jane Austen „Opactwo Northanger”

Mark Twain powiedział że „Klasyka, to to, co wszyscy chcieliby przeczytać i czego nikt nie czyta.” i ciężko się nie zgodzić z amerykańskim pisarzem. Nie od dziś wiemy, że każdy czytelnik ma taką „czarną listę” do nadrobienia, lub zwyczajnie nie wspomina o tym zawstydzającym fakcie. Bo jak to tak? Nie znasz?! Czytasz, a nie znasz klasyki?!...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest napisana przyjemnym i barwnym językiem, co jest typowe dla pióra Austen, jednak sama przyjemność z wdrążania się w fabułę była o wiele mniejsza niż w przypadku najpopularniejszej powieści tej pisarki, w "Dumie i Uprzedzeniu". Za to charakterystyka postaci została przedstawiona w sposób interesujący, mimo ich rzucających się w oczy wad. Zdecydowanie lepiej niż książka wypada film na jej podstawie z 2007. Dodane w nim było wiele elementów. Dialogi, osobowości postaci oraz same wydarzenia zostały przedstawione w przyjemniejszy i bardziej emocjonujący sposób.

Książka jest napisana przyjemnym i barwnym językiem, co jest typowe dla pióra Austen, jednak sama przyjemność z wdrążania się w fabułę była o wiele mniejsza niż w przypadku najpopularniejszej powieści tej pisarki, w "Dumie i Uprzedzeniu". Za to charakterystyka postaci została przedstawiona w sposób interesujący, mimo ich rzucających się w oczy wad. Zdecydowanie lepiej niż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to