Najlepsza książka jaką czytałam w życiu, a trochę ich już przeczytałam. Nie, zupełnie nie dlatego, że jest wybitnie ambitna, czy też ewokująca filozoficzne myśli. Nic z tych rzeczy. To jedyna książka, która prawie namacalnie przeniosła mnie w swój świat. Było mi bardzo przykro, że nie mogę poczuć zapachu krwi, którą przecież widzę; że nie mogę usłyszeć pasji i pożądania, które przecież czuję... tak realnie, tak bardzo prawdziwie, że może boleśnie. Vito Corleone jest autorytetem każdego czytelnika, a przecież to szef mafii! Tyle tylko, że Mario Puzo świetnie mafię przedstawia. To po prostu ludzie, którzy buntując się przeciwko systemowi, stworzyli swój własny, niemal idylliczny. To Ojciec Chrzestny jest tym, który trzyma wszystko w ryzach, to jego każdy się boi, ale i szanuje - co sprawia, że szanujemy go niczym człowieka najbardziej poczciwego. Na swój sposób nim jest, pewnych rzeczy nie mówi, nie uznaje rozlewu krwi dla idei. Nie dla niego sentymenty, on jest szefem szefów. Cała saga jest napisana z takim rozmachem, że czasem kropka kończąca zdanie mówi więcej niż rozdział. Multum wielorakich postaci, które mają głęboką osobowość. Zero przezroczystości zdarzeń lub bohaterów, suspens budowany jest bardzo długo, jego zakończenie nigdy nie rozczarowuje. Uwielbiam te niedopowiedzenia, kiedy to wymaga się od czytelnika maksymalnego skupienia wokół tematu. A i mimo to nie udaje nam się odgadnąć zagadki, zbudowano ją ze zbyt wielkim pietyzmem. Włoska atmosfera, wspaniałe tłumaczenie pełne włoskich słów, typu "omerta", które dodają pikanterii tejże historii. Co najważniejsze - ponoć jest prawdziwa. Najsmutniejsze jest to, iż czuję, że już nigdy nie przeczytam czegoś aż tak dobrego. Książka, która drży wystrzałami, napina się pod uciskiem linek i oddycha głęboko w kasynach i prywatnych apartamentach. Mocni mężczyźni, których każdego z osobna nazwać można samcem. Piękne, ale i naiwne kobiety. Takie, które znają swoją rolę i zawsze się na nią godzą. Powieść o tym, że nie każda władza prostytuuje, a nie każde morderstwo prowadzi do piekła. Niesamowite przeżycie, nieporównywalne z niczym innym.

Najlepsza książka jaką czytałam w życiu, a trochę ich już przeczytałam. Nie, zupełnie nie dlatego, że jest wybitnie ambitna, czy też ewokująca filozoficzne myśli. Nic z tych rzeczy. To jedyna książka, która prawie namacalnie przeniosła mnie w swój świat. Było mi bardzo przykro, że nie mogę poczuć zapachu krwi, którą przecież widzę; że nie mogę usłyszeć pasji i pożądania,...