Prototyp "Quo vadis". Osobiście przekonuje mnie bardziej aniżeli wersja Sienkiewicza. Język Kraszewskiego jest cudowny, choć rzeczywiście trzeba się do niego przekonać, by się wczuć (autor zdaje się być przekonany, że zdanie bez imiesłowów, to zdania zmarnowane). Struktura opowieści jest niezwykle podobna do późniejszego "Quo vadis", choć ma ciekawsze rozwiązania, z których zrezygnował Sienkiewicz (bezpośrednie ukazanie pożaru, inne zakończenie).

Prototyp "Quo vadis". Osobiście przekonuje mnie bardziej aniżeli wersja Sienkiewicza. Język Kraszewskiego jest cudowny, choć rzeczywiście trzeba się do niego przekonać, by się wczuć (autor zdaje się być przekonany, że zdanie bez imiesłowów, to zdania zmarnowane). Struktura opowieści jest niezwykle podobna do późniejszego "Quo vadis", choć ma ciekawsze rozwiązania, z których...

Cóż.. Miało być super na miarę "Quo vadis", które skradło moje serce, ale tak się nie stało.
Książka w formie listów nie przypadła mi do gustu.
Niektóre fragmenty, np. rozstanie jednej z bohaterek z innym bohaterem, były emocjonalne.
Niektóre momenty świetnie oddawały klimat starożytnego Rzymu. Ale..
To jednak nie to.

Cóż.. Miało być super na miarę "Quo vadis", które skradło moje serce, ale tak się nie stało.
Książka w formie listów nie przypadła mi do gustu.
Niektóre fragmenty, np. rozstanie jednej z bohaterek z innym bohaterem, były emocjonalne.
Niektóre momenty świetnie oddawały klimat starożytnego Rzymu. Ale..
To jednak nie to.

Zwykle daje sobie rade z takimi książkami, ale nie tym razem. Bardzo chciałem, podchodziłem parę razy, korzystałem z wielu metod. No nie da się, no nie da. Przerzucam parę kartek i dostaje ataku frustracji albo biegam myślami całkiem gdzie indziej.

Zwykle daje sobie rade z takimi książkami, ale nie tym razem. Bardzo chciałem, podchodziłem parę razy, korzystałem z wielu metod. No nie da się, no nie da. Przerzucam parę kartek i dostaje ataku frustracji albo biegam myślami całkiem gdzie indziej.

Zastanawiałem się jakiś czas, spoglądając do regału, czy w ogóle podjąć się tej lektury Kraszewskiego. W końcu to jednak zrobiłem, efekt był dokładnie taki, jak się spodziewałem. "Rzym za Nerona" to typowa, fabularnie dość przewidywalna papka, w stylu "Quo-vadisowym", jakich zresztą nie brak, choć w formie epistolarnej. Materiał dobry na lekturę w ramach katechezy wczesnoszkolnej. Rzym - zło, Neron - potwór, umierająca i zepsuta pogańska przeszłość z małymi wyjątkami, para szlachetnych nawróconych bohaterów, mity o podpaleniu Rzymu i wielkich prześladowaniach, męczeńska śmierć, etc. Nie zabrakło nawet "swojskiego" akcentu znad Vistuli (a jakże) w postaci jednej z bohaterek - Ruty. Na plus? Na pewno słowniczek pojęć na końcu no i krótki wstęp samego Kraszewskiego, gdzie zdradza genezę owego dzieła, oraz to, że szybko się je czyta.

Zastanawiałem się jakiś czas, spoglądając do regału, czy w ogóle podjąć się tej lektury Kraszewskiego. W końcu to jednak zrobiłem, efekt był dokładnie taki, jak się spodziewałem. "Rzym za Nerona" to typowa, fabularnie dość przewidywalna papka, w stylu "Quo-vadisowym", jakich zresztą nie brak, choć w formie epistolarnej. Materiał dobry na lekturę w ramach katechezy...

Książkę czyta się dobrze, znajduje się tu kilka interesujących obserwacji czy scen, ale nie wytrzymuje jednak porównania z niezwykle rozbudowanym "Quo vadis" Sienkiewicza.

Książkę czyta się dobrze, znajduje się tu kilka interesujących obserwacji czy scen, ale nie wytrzymuje jednak porównania z niezwykle rozbudowanym "Quo vadis" Sienkiewicza.