Zacznę może od tego, że pomysł na tę książkę od razu mi się spodobał. Oddział psychiatryczny, choroby psychiczne i inne takie gdybanie nad kondycją czy stabilnością umysłu zawsze działały na mnie jak magnes. I to nie tylko w przypadku książek, ale też filmów. Jednak gdy książka, która odniosła wielki sukces za granicą i głośno mówiono o niej w BookTube, a jakby tego było mało, stała się motorem do powstania filmu ("It's kind of a funny story" 2010, reż. Ryan Fleck, Anna Boden), i - jak się okazuje - ma ścisły związek z życiem autora, to tym bardziej koniecznie musiałam to sprawdzić.

Cóż, okazuje się, że "Całkiem zabawna historia" wcale taką zabawną historią nie jest. To historia całkiem szczęśliwego chłopaka, którego przytłoczyło życie i własne ambicje. Craig bardzo się starał, założył sobie cel (dostać się do prestiżowego liceum, gwarantującego późniejszą karierę) i go osiągnął, a mimo to, sukces wcale nie dostarczył mu satysfakcji. Chłopak nie udźwignął presji otoczenia i po nieudanej próbie samobójczej trafił na oddział psychiatryczny, gdzie... odnalazł siebie wśród tych, którzy stracili zmysły.

Trudna tematyka, ogrom przeróżnych przemyśleń i ciągłe sesje terapeutyczne, a przede wszystkim załamanie nerwowe, które przechodzi główny bohater, są lekko przytłaczające. Całą atmosferę rozluźnia jednak styl książki, utrzymany w zabawnym, lekko prześmiewczym tonie. Ironiczny wydźwięk treści, traci jednak na znaczeniu w momencie, gdy zagłębimy się biografię autora. Bowiem Ned Vizzini już w wieku 15 lat zaczął pisać do gazety o problemach nastolatków, poza tym podobnie jak główny bohater jego książki - uczył się w prestiżowym college'u i od lat zmagał się z depresją. To pewnie dlatego udało mu się tak znakomicie nakreślić postać Craiga, której z pewnością nie mógłby napisać ktoś, kto nie miał bezpośredniej styczności z tematem. I w tym miejscu dochodzimy do najbardziej dramatycznej części: niestety w przeciwieństwie do fikcyjnego bohatera, choroba pokonała autora w wieku 31 lat - popełnił samobójstwo skacząc z balkonu mieszkania swoich rodziców [źródło: lubimyczytac.pl]

Jak ocenić książkę, która w tak znacznym stopniu oparta jest na prawdziwych wydarzeniach? To raczej niemożliwe. Tym, czego nie można jej jednak odmówić, jest fakt, że Ned Vizzini w wiarygodny sposób przedstawił nie tylko wszystkie aspekty depresji i jej negatywne skutki, ale również całą gamę osób które mieszkają na oddziale psychiatrycznym i które borykają się z wieloma problemami natury psychicznej. Doskonale poprowadził też wątek miłosny z punktu widzenia nastolatka - a wszystko to konkretnie i bez zbędnego przedłużania. Z powieści już na samym początku bije dystans i swoista bezpośredniość. Absolutnie nie ma też tutaj tematów tabu.

"Całkiem zabawna historia" to mądra i dobrze napisana powieść dla młodzieży traktująca temat załamania psychicznego i wielu jego odcieni. Gdybym przeczytała ją bez świadomości biografii autora - prawdopodobnie (tak jak wiele osób narzekających na wyidealizowanie psychiatryka) dostrzegłabym tylko słodko-gorzki, chwilami naiwny i przerysowany wydźwięk całej treści. Prawdopodobnie czepiłabym się też jej nierówności, dotyczącej braku spójności pomiędzy wiarygodnym opisem depresji, a - mało wiarygodnym opisem wyleczenia. Biorąc jednak pod uwagę tragiczną historię autora - książka ma dla mnie gorzki smak, pełen ciężkiej i przygnębiającej atmosfery unoszącej się nad całą fabułą. Jeżeli lubicie takie psychodeliczne książki - polecam.


www.recenzjeami.blogspot.com

Zacznę może od tego, że pomysł na tę książkę od razu mi się spodobał. Oddział psychiatryczny, choroby psychiczne i inne takie gdybanie nad kondycją czy stabilnością umysłu zawsze działały na mnie jak magnes. I to nie tylko w przypadku książek, ale też filmów. Jednak gdy książka, która odniosła wielki sukces za granicą i głośno mówiono o niej w BookTube, a jakby tego było...