Na tę stosunkowo skromną objętościowo książkę składa się siedem opowiadań o charakterze autobiograficznym.
Napisana jest piękną polszczyzną, bardzo plastyczną, miejscami bardzo poetycką, metaforyczną.

Książka sama w sobie nie jest trudna, a mimo to czytało mi się ją dosyć ciężko. A wszystko przez opowiedzianą historię, smutną, często przygnębiającą, a nawet tragiczną.
Bohaterką opowiadań jest kobieta wychowana w polsko-włoskiej rodzinie. Urodzona w latach 50. XX wieku, żyjąca w dwóch światach, po dwóch, jakże różnych stronach żelaznej kurtyny – w szarej i siermiężnej rzeczywistości PRL oraz kolorowej i słonecznej Italii.
Jej dzieciństwo było samotne i smutne – odtrącana przez rówieśników nie znajdowała również miłości i wsparcia w rodzinnym domu. Była pozostawiona samej sobie.
Konstrukcja opowiadań, w których autorka nieustannie sięga do przeszłości i wygrzebuje z niej istotne informacje, tłumaczy jak do tego doszło i w pewnym sensie usprawiedliwia ten stan. Ten terapeutyczny zabieg zdaje się być potrzebny wszystkim. I bohaterce i jej bliskim. Być może pozwala zrozumieć i przebaczyć.

Opowiadania Magdaleny Tulli to niezwykła, piękna proza, dotykająca dogłębnie trudnych spraw.

Na tę stosunkowo skromną objętościowo książkę składa się siedem opowiadań o charakterze autobiograficznym.
Napisana jest piękną polszczyzną, bardzo plastyczną, miejscami bardzo poetycką, metaforyczną.

Książka sama w sobie nie jest trudna, a mimo to czytało mi się ją dosyć ciężko. A wszystko przez opowiedzianą historię, smutną, często przygnębiającą, a nawet...