Moim zdaniem najgorsza z całej trylogii. Idą i idą, i idą... A później walczą i walczą, i walczą.

Księga trzecia, czyli do połowy, nudna jak flaki z olejem, chociaż, gdy czyta się ją trzeci raz i odkrywa się coraz to nowe rzeczy, to zdaje się być lepsza, niż za pierwszym razem, kiedy to odłożyłam książkę, bo nie mogłam przez nią przebrnąć (zajęło mi to wtedy prawie 6 miesięcy).
Błogosławieństwem jest rozpoczęcie księgi czwartej. Paradoksalnie po okropnej pierwszej połowie, druga jest niemal rewelacyjna, za co, tak właściwie, książka dostaje ode mnie aż 7 gwiazdek. Mimo tych zbiegów okoliczności, które bez przerwy spotykają Drużynę Pierścienia i które notabene są dosyć surrealistyczne, książka przyciąga czytelnika i nie pozwala mu odejść. Człowiek nie może nawet zastanowić się, choć przez chwilę, nad przedziwnymi spotkaniami i zdarzeniami, ponieważ kolejne losy przyjaciół pociągają go ze sobą.

Po poznaniu wspaniałych entów, walecznego Faramira, okropnej Szeloby i po powrocie Białego Jeźdźca docieramy do końca tak zaskakującego, że nie da się tego opisać. Zakończenie idealnie pasuje do filmu, czego nieznośnie mi właśnie brakuje w ekranizacji drugiej części cyklu.

Moim zdaniem najgorsza z całej trylogii. Idą i idą, i idą... A później walczą i walczą, i walczą.

Księga trzecia, czyli do połowy, nudna jak flaki z olejem, chociaż, gdy czyta się ją trzeci raz i odkrywa się coraz to nowe rzeczy, to zdaje się być lepsza, niż za pierwszym razem, kiedy to odłożyłam książkę, bo nie mogłam przez nią przebrnąć (zajęło mi to wtedy prawie 6...