Nie będę ukrywał, że Jacka Piekara zawsze utożsamiałem z „Cyklem Inkwizytorskim”. Po przeczytaniu kilku pierwszych części cyklu nie byłem nawet świadomy, że Piekara jest autorem jakiś innych, poczytnych książek. W tym czasie zresztą nie można mnie było jeszcze utożsamiać z bibliofilem, a raczej z wakacyjnym czytelnikiem. Niemniej jednak, któregoś dnia byłem oto w księgarni i na półce ujrzałem nazwisko Piekara. Będąc przekonany, że mam doczynienia z kolejnym tomem przygód Mordimera Madderdina zbliżyłem się do półki z chęcią zakupu. Zaskoczenie moje było całkiem spore gdy przeczytałem króciutkie streszczenie z tyłu książki – połączenie fantastyki z Rzeczypospolitą ? Książka spowrotem powędrowała na regał. Coś jednak nie pozwalało mi wyjść z księgarni z pustymi rękami, więc częściowo zafascynowany przygodami Mordimera i prostym językiem jakim posługuje się Jacek Piekara, postanowiłem dać szansę i otworzyć się na nowe wyzwania. Przyznam, że nie zawiodłem się...

„Charakternik” przedstawia czytelnikowi obraz Rzeczypospolitej w czasach bezkrólewia, zaraz po śmierci króla Jana III Sobieskiego. Miłośnikiem historii nie jestem, ale autorowi trzeba oddać, że oddał wpełni nastrój tejże epoki. W szczególności mowa jaką posługują się bohaterowie oraz ich zwyczaje odrazu przywodzą na myśl czasy szlachty polskiej.

Fabuła powieści opiera się na trzech postaciach szlachciców, których los powiązał ze sobą w pewnej karczmie. Jakto bywało ze szlachtą dzień nie mógł obyć się bez pijaństwa, obżarstwa i wszczynania burd. Pan Żytowiecki, bawiąc się we wcześniej wspomnianej karczmie, spotyka dwójkę innych szlachciców – imcia Myszkowskiego i imcia Szczurowieckiego. Podczas wspólnego biesiadowania wdają się w kłótnię z osobami ze stolika obok, która następnie przeradza się w bitkę, a kończy śmiercią jednego z karczemnych gości. Nasi bohaterowie musieli salwować się ucieczką, aby uniknąć tzw. sądu szlacheckiego, który mógł się dla nich zakończyć dosyć krwawo...

Pan Żytowiecki chcąc nie chcąc musi towarzyszyć dwójce tajemniczych jegomości. Zdecydowanie dowódca tej małej kompani jest tajemniczy Pan Myszkowski. Z wyglądu niepozorny jegomość definitywnie skrywa jakąś tajemnicę. Jakie niebezpieczeństwa i przygody czyhają na naszych bohaterów ? Jak zakończy się ich wspólna podróż ? W tym celu zachęcam do przeczytania książki, a z pewnością nie będziecie uważać tego czasu za stracony.

Charakternik jest przyjemną powieścią, a przede wszystkim szybko się czyta, co zwykle dla mnie jest największą zaletą. Fabuła książki jak wcześniej opisałem nie jest skomplikowana. Autor delikatnie wprowadza elementy fanstastyczne, ale w przypadku tej powieści skupia się jednak głównie na ukazaniu cech charakterystycznych dla polskiej szlachty, a powiedziałbym nawet, że delikatnie je egzageruje.

Z pewnością nie jest to arcydzieło piśmiennictwa, jednak zasługujee na słowa uznania. Moja całkiem wysoka ocena może również być wynikiem tego, że oczekiwania wobec ksiażki miałem niskie, gdyż zestawienie dwóch elementów, o których pisałem w pierwszym akapicie wydawało mi się absurdalne...

Nie będę ukrywał, że Jacka Piekara zawsze utożsamiałem z „Cyklem Inkwizytorskim”. Po przeczytaniu kilku pierwszych części cyklu nie byłem nawet świadomy, że Piekara jest autorem jakiś innych, poczytnych książek. W tym czasie zresztą nie można mnie było jeszcze utożsamiać z bibliofilem, a raczej z wakacyjnym czytelnikiem. Niemniej jednak, któregoś dnia byłem oto w księgarni...