Powstała w latach czterdziestych, gdy fantasy było w powijakach i było twórczością raczej głównie pulpową. Tutaj to widać - przygodówka i tyle. Z drugiej strony, jak na lata powstania dość nowatorska. Być może Zelazny tym się inspirował pisząc Kroniki Amberu, bo jest kilka punktów wspólnych.

Powstała w latach czterdziestych, gdy fantasy było w powijakach i było twórczością raczej głównie pulpową. Tutaj to widać - przygodówka i tyle. Z drugiej strony, jak na lata powstania dość nowatorska. Być może Zelazny tym się inspirował pisząc Kroniki Amberu, bo jest kilka punktów wspólnych.

Wbrew pozorom, niezwykle trudno jest wykreować świat fantasy, bo nie wystarczy w powieści umieścić wszystkie niesamowitości, które przyjdą nam do głowy, ale jeszcze należy stworzyć to w sposób przekonujący. Dlatego czasem się zdarza, tak jak w tej książce, że zachwycający pomysł zostaje zmarnowany leniwym i chaotycznym wykonaniem. Bo przecież pomysł Krainy Mroku, która jest lustrzanym odbiciem Ziemi w innym wymiarze, to coś, co powinno samo tworzyć treść. A jednak! Opowieść staje w rozkroku pomiędzy nakreślonymi dwoma światami, nie dając nam tak naprawdę żadnego z nich w pełni. Bo chociaż akcja rozgrywa się głównie w Krainie Mroku, a nie na Ziemi, to poza góra trzema lokacjami nie mamy tu praktycznie żadnego zarysowania tego świata.
Sprawy nie ratują również bohaterowie. Wszak postaci, choćby nie wiem jak były interesujące i niezwykłe to potrzebują większego zarysu charakteru i zaangażowania w nakreśleniu ich cech. W tej książce dostajemy osobników sztucznych, płaskich, których poza niezwykłymi imionami nie wyróżnia nic. Dodam, że Autor popełnił również błąd w kreacji głównego bohatera, z którym nijak nie możemy się zżyć. Jego dwoista natura nie pomaga nam w polubieniu żadnego z jego oblicz, ponieważ jedno z nich poznajemy niemal wyłącznie z opowieści o nim, a drugi to wyrachowany łajdak.
Książka nawet mogłaby mi się spodobać mimo tych niedociągnięć, bo lubię baśniowe klimaty i wiele wybaczam, gdy pisarz daje mi czary, mityczne postaci i cenne artefakty. „Kraina mroku” jednak oszukuje czytelnika, niby dostarczając magię, elfy i wampiry, jednocześnie zaprzeczając ich istnieniu i siląc się na przedstawienie racjonalno-naukowego wytłumaczenia istnienia nadludzi. Co za rozczarowanie, ta książka nie przynosi żadnej czytelniczej radości.

Wbrew pozorom, niezwykle trudno jest wykreować świat fantasy, bo nie wystarczy w powieści umieścić wszystkie niesamowitości, które przyjdą nam do głowy, ale jeszcze należy stworzyć to w sposób przekonujący. Dlatego czasem się zdarza, tak jak w tej książce, że zachwycający pomysł zostaje zmarnowany leniwym i chaotycznym wykonaniem. Bo przecież pomysł Krainy Mroku, która jest...

Zaczynała się tak słabo,z że zastanawiałem się, czy nie porzucić książki na rzecz czegoś innego, jednak mój upór jak zwykle pozwolił mi się cieszyć czymś niezwykłym. Nie znam twórczości Kuttnera poza Krainą Mroku, jednak mogę powiedzieć, że na pewno postaram się poznać. Styl autora zupełnie do mnie trafia. A co do książki, pomysł równoległych światów - jednego fantasy a jednego ziemskiego, pomiędzy którymi można przy odrobinie samozaparcia się przemieszczać jest o tyle niespotykany, co dziecinny, a co za tym idzie trudny do opisania. Autorowi jednak udało się pogodzić i jedno i drugie, zachwyciły mnie zwłaszcza próby pseudonaukowego wyjaśnienia różnych bytów fantasy, widzianych oczami ziemianina.

Ergo, trochę dziecinady, trochę sztampowości, ale powiastka zacna.

Zaczynała się tak słabo,z że zastanawiałem się, czy nie porzucić książki na rzecz czegoś innego, jednak mój upór jak zwykle pozwolił mi się cieszyć czymś niezwykłym. Nie znam twórczości Kuttnera poza Krainą Mroku, jednak mogę powiedzieć, że na pewno postaram się poznać. Styl autora zupełnie do mnie trafia. A co do książki, pomysł równoległych światów - jednego fantasy a...