PRZED CZYTANIEM
Historia miłości, która trwa prawie dwadzieścia lat - to nie może się nie udać. Tak naprawdę to zgaduję, bo dałam się zwieść plakatom i półsłówkom na forach. Otwieram pierwszą stronę i od razu zwracam uwagę na datę. Na pewno nie pierwsza i nie ostatnia. Kolejny rozdział potwierdza moje przeczucie. Dochodzę do kolejnego, i jeszcze kolejnego - aż do samego końca. Historia trwa trochę krócej, ale i tak jestem porwana strukturą. Jeden rozdział, jeden rok. I wtedy moje oczy podświadomie powędrowały od ostatniego zdania, które zdradziło mi zakończenie tej - przypuszczalnie - pięknej historii. Ale nic to, trwam w przekonaniu, że będzie warto.

W TRAKCIE
Czuję się trochę oszukana. Nie jest tak jak zapewniał opis. Pierwsze rozdziały mnie nie porwały, przez co moje czytanie automatycznie się wydłużyło. Ot, zwykły prawie-romans, bo bohaterowie zachowują się jak dzieci. Będąc prawie w trzech czwartych dochodzę do wniosku, że jednak warto było się chwilę pomęczyć, bo teraz niecierpliwie chcę poznać dalsze losy głównej pary. Zaczyna się robić ciekawie tak mniej więcej od połowy - i właśnie w tym momencie moje tempo czytania raptownie przyśpiesza. Naprawdę chcę się już zabrać za film. Obsadzenie w głównych rolach Hathaway i Sturgessa było genialnym posunięciem.

POD KONIEC
Ostatnie 150 stron pochłaniam jednym ciągiem. Dzieje się więcej i w końcu to o czym mówiły opisy zaczyna mieć sens. W pewnej chwili zaczyna do mnie docierać, że za dziesięć lat to przecież mogę być ja. Ta książka pokazuje jak kruche jest ludzke życie - w każdym znaczeniu tego słowa. Każda podjęta przez nas decyzja ma skutek i nieraz może być to rzecz, która zmieni naszą ścieżkę o 180 stopni. Już na zawsze. Choć temat romansu i przyjaźni jest dość oklepany gdzie by nie spojrzeć, pierwszy raz spotkałam się z tak oryginalnym podejściem do tematu. Zwykle książki pokazują nam historię na krótką metę - “Jeden dzień” rozgrywa się na przestrzeni dwudziestu lat. To niesamowite jak szybko mija ten czas. I dokładnie tak jest z naszym życiem. Nim się obejrzymy sami będziemy w średnim wieku zastanawiać się gdzie się podziało ostatnie dwadzieścia lat...

PRZED CZYTANIEM
Historia miłości, która trwa prawie dwadzieścia lat - to nie może się nie udać. Tak naprawdę to zgaduję, bo dałam się zwieść plakatom i półsłówkom na forach. Otwieram pierwszą stronę i od razu zwracam uwagę na datę. Na pewno nie pierwsza i nie ostatnia. Kolejny rozdział potwierdza moje przeczucie. Dochodzę do kolejnego, i jeszcze kolejnego - aż do samego...