To co mnie boli to przede wszystkim styl wypowiedzi Danuśki. Nie twierdzę, że to głupia kobieta, bo nie jest głupia, ale to w jaki sposób opisuje pewne rzeczy, jak formułuje zdania, strasznie mnie irytuje. Poza tym książka ta potwierdza regułę, że nie każda sławna osoba, postać na świeczniku tak na prawdę ma coś mądrego do powiedzenia, czy też inaczej – nie tyle mądrego, co ciekawego. Nie znalazłem w tej książce tego czegoś, co tak wzburzyło naród, wywołało taką sensację. Poza tym ta kobieta strasznie sobie chwilami zaprzecza, pisze jedno, żeby zaraz po tym napisać coś zupełnie innego. A już rozdział o jej fascynacji papieżem i opisy spotkań z nim doprowadziły mnie do pasji, tak strasznie to było pretensjonalne. I nudne. I tak sobie myślę, że reguła autobiografii w przypadku Danki nie była najlepszym pomysłem, ja bym się zdecydował jednak na biografię czy też solidny wywiad-rzekę, wyszłoby to o niebo lepiej.

To co mnie boli to przede wszystkim styl wypowiedzi Danuśki. Nie twierdzę, że to głupia kobieta, bo nie jest głupia, ale to w jaki sposób opisuje pewne rzeczy, jak formułuje zdania, strasznie mnie irytuje. Poza tym książka ta potwierdza regułę, że nie każda sławna osoba, postać na świeczniku tak na prawdę ma coś mądrego do powiedzenia, czy też inaczej – nie tyle mądrego,...