Jako wierny fan twórczości Conan Doyle'a, a w szczególności przygód Sherlocka Holmesa, nie mogłem przejść obojętnie wobec "Domu jedwabnego".
Spotkałem się już z pewnymi nawiązaniami ("kontynuacjami" byłoby tu przesadą) do tej ikony detektywistyki, próbami ożywienia jego postaci już poza oficjalną serią. Niestety, nie czuć było ducha epoki wiktoriańskiej, zręczności pióra sir Arthura ani nawet pomysłu na zagadkę. W jednym z opisów "Domu jedwabnego" natknąłem się na informację, że autor poświęcił jej aż 8 lat. Pomyślałem: "zakładając, że nie robił sobie rocznych przerw, musiał włożyć ogrom pracy".

Taka myśl nachodziła mnie jeszcze kilka razy w trakcie lektury, jak i już po niej. Anthony Horowitz nie dość, że musiał dogłębnie zapoznać się ze wszystkimi opowiadaniami Conan Doyle'a, to jeszcze - jestem tego pewien - spędził sporo czasu, odtwarzając miejsca i zdarzenia zachodzące w Anglii przełomu XIX i XX wieku. Słowem: kawał dobrej roboty.

"Dom jedwabny" to historia wpasowana - biorąc pod uwagę czas wydarzeń - między pierwotne opowiadania o dokonaniach Holmesa. W książce pojawiają się liczne (momentami nazbyt) odwołania do już rozwiązanych zagadek: psa Baskerville'ów, Ligi Rudowłosych i innych. Horowitz zręcznie przywołuje także postacie, które już pojawiały się wcześniej. Kronikarz, wierny doktor Watson, pisze tę opowieść z perspektywy czasu, zręcznie tłumacząc, dlaczego do publikacji doszło dopiero teraz. Dzielnie towarzyszy Holmesowi przez większość przygody. Znów będzie jednak musiał martwić się o swojego przyjaciela...

Pozycję zdecydowanie polecam, jeśli już zna się opowiadania spod pióra Doyle'a. W innym przypadku przegapimy liczne nawiązania, co może trochę zmniejszyć frajdę z czytania. Choć momentami miałem wrażenie, że niektóre z nich są wstawiane na siłę, to nie psują one całości. Powtórzę się z pełną premedytacją: naprawdę warto.

Jako wierny fan twórczości Conan Doyle'a, a w szczególności przygód Sherlocka Holmesa, nie mogłem przejść obojętnie wobec "Domu jedwabnego".
Spotkałem się już z pewnymi nawiązaniami ("kontynuacjami" byłoby tu przesadą) do tej ikony detektywistyki, próbami ożywienia jego postaci już poza oficjalną serią. Niestety, nie czuć było ducha epoki wiktoriańskiej, zręczności pióra...