Lektury studenckie raczej rzadko przynoszą coś szczególnie interesującego. Chyba, że są z zajęć z historii literatury, prowadzonych przez gościa, który z premedytacją zadaje książki spoza egzaminacyjnego kanonu. Ot, żeby było ciekawiej. W taki właśnie sposób wpadł mi w ręce „Wspólny pokój”. To zabawne, ale w tym wypadku opracowanie skłoniło mnie do sięgnięcia po książkę – streszczona zawartość wydała mi się na tyle zdrowo powalona, że skończyłam przed bibliotecznym regałem, wybierając pomiędzy dwoma dostępnymi egzemplarzami „Wspólnego pokoju”: jednym zdezelowanym i drugim jeszcze bardziej zdezelowanym. Koniec końców wybrałam ten, który miał szansę nie rozlecieć się w trakcie czytania. Faktycznie się nie posypał, chociaż podczas lektury odkryłam brak jednej kartki, która jednak szybko znalazła się wetknięta za okładkę. Co zabawne, była to strona z jedną z pikantniejszych scen.

I właśnie w ten sposób trochę uprzedziłam fakty. Bo tak, „Wspólny pokój” to jedna z tych książek, które w momencie wydania były najdelikatniej mówiąc kontrowersyjne. Tak zwana bohema, klepanie biedy, seks po kątach, picie za ostatnie pieniądze, osiem osób cisnących się w jednym mieszkanku i dwudziestoparolatkowie z wszechogarniającym poczuciem beznadziei. Trochę jakby film „Withnail and I” w wersji „hardcore plus XX-lecie międzywojenne”. I może właśnie dlatego mnie to wzięło. Życie młodych, które według cholera wie, kogo powinno być takie fajne, bo och, ach, młodość - a tak naprawdę wszyscy wiemy, że nie jest, nigdy nie było i w zasadzie jakbyśmy wiedzieli, jak to wszystko wygląda, tobyśmy zostali w domu. Myślę, że najlepiej oddaje to wszystko ten smakowity cytat:

„- To nie jest powiedziane – odpowiada Zygmunt – że młodość ma być taka radosna. W młodości przecież szukamy dróg, obieramy sobie cel życia, stoimy przed tym, co nas czeka. Targa nami niepokój i trema przed wyjściem na tę wielką scenę. No a kiedy ma się już te artystyczne zamiary, to jeszcze bardziej się nękamy, bo a nuż cię los oszukał i nie masz talentu – tymczasem społeczeństwo patrzy na cię jak na darmozjada. (…) Nie, ta młodość, młodość… Nadużywa się tego słowa. Ta młodość nie jest wcale najpiękniejszym okresem życia – może raczej najważniejszym. Do dupy z tą niemożnością określenia samego siebie – jesteśmy jak chorągiewki na dachu.”

Lepiej niż opowiadać o tej książce jest ją czytać. Serio. Rzadko trafiają mi się tego rodzaju pozycje, ale tak właśnie jest.

[Fragment większego tekstu oryginalnie opublikowanego tutaj: http://ostatniazzielonych.pl/2014/08/30/dzienniczek-bardzo-pop-8/]

Lektury studenckie raczej rzadko przynoszą coś szczególnie interesującego. Chyba, że są z zajęć z historii literatury, prowadzonych przez gościa, który z premedytacją zadaje książki spoza egzaminacyjnego kanonu. Ot, żeby było ciekawiej. W taki właśnie sposób wpadł mi w ręce „Wspólny pokój”. To zabawne, ale w tym wypadku opracowanie skłoniło mnie do sięgnięcia po książkę –...