Czytelnicy dzielą się podobno na tych, którzy ubóstwiają albo nienawidzą Erica Emmanuela Schmitta. Ci pierwsi wychwalają go za głębokie myśli, możliwość zajrzenia w głąb siebie, drudzy zaś wzdrygają się na samą myśl o stylu pisarskim autora. Jednak na pewno jedno jest pewne: Schmitt w każdej swojej książce odkrywa coś nowego, zabiera czytelnika w interesującą podróż w głąb ludzkości. "Kika van Beethoven" to najnowsza książka tego autora. Dołączona jest do niej płyta z utworami Beethowena, które wybrał dla czytelników sam Schmitt. Zaleca on czytanie książki wraz z nagraniem, a potem samej płyty, by stworzyć swoją własną historię.

Książka składa się z dwóch części: pierwsza to opowieść o mieszkance domu spokojnej starości, Kiki, która słuchając Beethovena powraca do swoich młodzieńczych lat. Na początku nie może znieść dźwięków Beethovena, drażnią ją i wprowadzają w zły nastrój. Dopiero po pewnym czasie dzięki muzyce rozprawia się niejako z przeszłością, niekiedy bolesną i tym samym nabiera chęci do dalszego, już w zupełnie innym rytmie, życia. Druga część to już osobiste zwierzenia samego autora. Opisuje on całe swoje życie, począwszy od młodzieńczej fascynacji Beethovenem, późniejszym odejściem od słuchania tejże muzyki aż w końcu niespodziewany powrót i "pogodzenie się" z Beethovenem.

Obie części to ciekawe studium ludzkiej psychiki, oddziaływania muzyki na duszę, a przede wszystkim na doczesne życie człowieka. Szkoda tylko, że pierwsza część, czyli opowiadanie o Kiki zostało tak skrócone i jest jak dla mnie niedokończone. Brakuje mi równowagi między tymi opowiadaniami, tak jak po przeczytaniu pierwszego czuję niedosyt, tak jak po osobistych przemyśleniach autora czuję się zwyczajnie zmęczona. Ta książka specjalnie nie przypadła mi do gustu. Lubię głębsze przemyślenia,jednak tutaj mamy czasem do czynienia z pseudofilozoficznym bełkotem, który kompletnie do mnie nie trafia. Zawiodłam się na autorze, bo zawsze ceniłam jego twórczość jednak teraz zaczyna przybierać jak dla mnie postać Paula Coelho, który także zamienił się w pseudofilozofa dla mas. A może zawsze nim był tylko ja dorosłam? Pan Schmitt ma u mnie czerwone światełko po tej książce.

Czytelnicy dzielą się podobno na tych, którzy ubóstwiają albo nienawidzą Erica Emmanuela Schmitta. Ci pierwsi wychwalają go za głębokie myśli, możliwość zajrzenia w głąb siebie, drudzy zaś wzdrygają się na samą myśl o stylu pisarskim autora. Jednak na pewno jedno jest pewne: Schmitt w każdej swojej książce odkrywa coś nowego, zabiera czytelnika w interesującą podróż w głąb...