Taniec ze smokami. Nareszcie! Na pierwszej części Gry o tron jest wydrukowana data 1996, a na Tańcu ze smokami rok 2011. Jak łatwo obliczyć trwało to kilka ładnych latek (i wymagało napisania dobrych kilku tysięcy stron powieści) zanim smoki, które wykluły się pod koniec pierwszego tomu, zacząły nareszcie swój – na razie nieśmiały - smoczy taniec. George R.R. Martin bez niepotrzebnego pośpiechu rozwija swój niesmowity projekt, nieporównywalny chyba z żadnym innym wyczynem epickiego rozpasania. Czy ktoś wie, ile ten gość ma lat? Czy da radę dociągnąć Grę o tron do tomu numer 12?
Mi się to podoba. Do tego stopnia, że nie czekając na polskie wydanie ściągnąłem sobie Taniec ze smokami z Amazona. Czytałem wcześniej kilka krytycznych opinii, więc do lektury przystępowałem z niejakimi obawami. Niesłusznie. Wszystko było jak trzeba. Tyrion zaskakiwał błyskotliwymi ripostami i fortelami, Arya nie straciła nic ze swojej determinacji i odwagi, Jon nie wahał się grać vabank – wbrew okolicznościom i ludziom, którzy mu źle życzyli. A opisywany z coraz większą sympatią Jaime Lannister ujawnił nową porcję pozytywnych cech. Trochę słabiej wypadł wątek Danyerys – rewelacyjnie rozwijający się w poprzednich częściach, teraz troszeczkę zwolnił, a na dodatek raził brakami psychologicznego (zwłaszcza w sferze matrymonialnej) prawdopodobieństawa. Z zainteresowaniem dowiedziałem się czegoś więcej o Illyrio (i – surprise! – o jego związkach z Varysem), poznałem dlasze losy Joraha Mormonta. Ale nawet takie małe pionki jak Varys i Mormont, zagubione w nieprzebranym gąszczu dużych i małych pionków i figur rozstawionych na planszy Try o tron, wcale nie mają zamiaru zbyt szybko zakończyć swoich przygód, dotrzeć do kresu swoich podróży.
Autor, drocząc się niemiłosiernie z czytelnikiem, więcej wątków rozpoczyna i komplikuje niż wyjaśnia i doprowadza do zakończenia. Zupełnie jak w życiu - bohaterowie mozolnie brną ku swoim celom, zmagają się z przeciwnościami losu, lecz co zrobią krok do przodu, to zmienne i okrutne wyroki losu gotują im nowe tarapaty.
Kochani, naszykujmy się na kolejne sześć, siedem tomów, kolejne tysiące stron. I trzymajmy kciuki za autora, żeby w dobrej formie intelektualnej pożył jeszcze te 15 – 20 lat i zdołał opowiedzieć Grę o tron do sensownego (tj. zamykającego przynajmniej ważniejsze wątki) zakończenia.

Taniec ze smokami. Nareszcie! Na pierwszej części Gry o tron jest wydrukowana data 1996, a na Tańcu ze smokami rok 2011. Jak łatwo obliczyć trwało to kilka ładnych latek (i wymagało napisania dobrych kilku tysięcy stron powieści) zanim smoki, które wykluły się pod koniec pierwszego tomu, zacząły nareszcie swój – na razie nieśmiały - smoczy taniec. George R.R. Martin bez...