Julian Apostata jest jednym z tych cesarzy, o których raczej rzadko się mówi na lekcjach historii. Zdecydowanie przytłoczony autorytetem Konstantyna Wielkiego, przypomina nieco "heretyckiego" faraona Echnatona, który próbował przeciwstawić się panującej religii i wprowadzić swoje reformy - zarzucone gdy tylko władca umarł... Jeśli już się o nim wspomina, to raczej jak o pewnej ciekawostce, próby powrotu do pogaństwa, epizodzie, który nie miał szans na dłuższe trwanie.

Opracowanie Krawczuka słusznie przywraca pamięć o tym władcy. Okazuje się bowiem, że był on jednym z mądrzejszych, prawych i, co tu dużo mówić, sympatyczniejszych ludzi wśród przedstawicieli arystokracji starożytnego Rzymu. Skromny, przedkładający służbę dla kraju nad własne korzyści, spędzający czas razem ze swoimi legionistami, zamiast na wystawnych ucztach, a do tego zagorzały miłośnik książek i filozofii, intelektualista i idealista. Świat jest okrutny dla takich ludzi - nawet jeśli pozwoli im objąć władzę, nigdy nie traktuje ich do końca serio. A gdy przychodzi upadek, zwykle jest bolesny...

Mądre pomysły na rządzenie skończyły się wraz ze śmiercią Juliana na polu bitwy (ciekawy jest zresztą ten wątek, czy zginął on z ręki perskiego wojownika, czy może jednak padł ofiarą zdrady). Kolejni władcy na nowo ustawili chrześcijaństwo na piedestale, jeszcze zaostrzając represje wobec innowierców. O tolerancji, propagowanej przez Juliana, można było już tylko pomarzyć. Wkrótce zresztą całe imperium rzymskie miało przestać istnieć...

Opracowanie, jak to zwykle u tego autora, napisane niemal jak powieść historyczna. Może momentami trochę przegadane, ale mimo wszystko całość czyta się dobrze. Warto poznać losy tego zwykle traktowanego po macoszemu cesarza.

Julian Apostata jest jednym z tych cesarzy, o których raczej rzadko się mówi na lekcjach historii. Zdecydowanie przytłoczony autorytetem Konstantyna Wielkiego, przypomina nieco "heretyckiego" faraona Echnatona, który próbował przeciwstawić się panującej religii i wprowadzić swoje reformy - zarzucone gdy tylko władca umarł... Jeśli już się o nim wspomina, to raczej jak o...