Każdego dnia uczymy się kochać, szanować i doceniać dany nam czas. Chwila zadumy przychodzi po obejrzeniu filmu, wsłuchaniu się w słowa piosenki czy przeczytaniu książki. Wtedy dociera do nas, że życie jest ulotne, a jego wartości nie da się przecenić. W momencie, kiedy uczy nas tego sześcioletnia dziewczynka, jest to szokujące, wzruszające i cholernie niesprawiedliwe. Ja odczuwam wtedy złość, ale sama nie wiem, kogo mam winić za ten stan, a może nie ma winnych?

Wiadomość z nieba to dziennik spisany przez rodziców 6-letniej Eleny Desserich, dziewczynki, u której zdiagnozowano rzadką odmianę guza mózgu. Pamięć ludzka jest ulotna, dlatego postanowili uwiecznić ostatnie chwile spędzone wraz z dzieckiem, głównie dla siostry Eleny, która była zbyt mała, aby zachować w pamięci obraz siostry. Z czasem walkę Eleny z chorobą zaczęli śledzić ludzie, których poruszyła historia tej dziewczynki. Rodzice chorych dzieci solidaryzowali się w cierpieniu, przekazywali rady i omawiali nowe strategie leczenia. Pytanie tylko, czy taka ilość miłości, ciepła i wsparcia wystarczy, aby pokonać raka? A może chodzi o to, aby jak najpełniej przeżyć te 256 dni?

„Uświadomiłem sobie, że ja i moja rodzina jesteśmy osobami, które naprawdę doceniają ten czas i wiedzą, jakie naprawdę ma znaczenie. Prawdę mówiąc choroba Eleny nauczyła nas, by wycisnąć nawet najmniejszy promień słońca z każdego dnia.”

Większą część książki stanowią zapiski ojca Eleny, który stara się uchylić córce nieba, spełniając jej małe życzenia czy troszkę większe marzenia. Wielokrotnie staje przed koniecznością wyboru, często są to decyzje trudne, świadome konsekwencji bądź z wielką niewiadomą na końcu. Wraz z rodzicami dziewczynki przechodzimy przez kolejne etapy choroby.

„28 listopada zaczęliśmy pierwszy etap: ból. Wtedy dowiedzieliśmy się o raku i odkryliśmy, że medycyna nie jest w stanie jej wyleczyć. Drugi etap przyniósł złość: złość dlaczego zachorowała nasza córka i jak w ogóle to się mogło stać. Trzeci etap nastąpił wtedy, gdy postanowiliśmy walczyć. Wraz z niezliczonymi książkami dotyczącymi onkologii i porannymi poszukiwaniami w Internecie prawdziwie zaczęliśmy rozumieć tę chorobę. Etap czwarty przyniósł desperację, napędzaną przez informacje, które udało nam się zebrać.”

Trudno zrozumieć to poczucie bezradności, które niewątpliwie towarzyszy rodzicom dzieci chorych. Wtedy, gdy medycyna zawodzi, a wiara w cud jest tym co pozostaje, docenia się każdy dzień, pojedynczą chwilę, a uśmiech dziecka jest największą nagrodą. Historia Eleny jest smutna, ponieważ dziewczynka musiała z dnia na dzień porzucić swoją niewinność i dziecięce marzenia na rzecz walki z chorobą, niekiedy zamiast uśmiechu na twarzy, rodzice widzieli grymas i niespotykany u dzieci cynizm. Nic nie mogli poradzić na postępującą chorobę, ale starali się nadać życiu Eleny chodź trochę normalności.

,,Nigdy nie patrz na dzień, myśląc, że jest to zły dzień, ponieważ ten dzień może być lepszy od jutrzejszego, więc dziękuj Bogu za to, że w ogóle go masz’’.

Książka napisana jest w sposób bezpośredni, czasami dosadny. Ja wylałam morze łez na ostatnim tańcu ojca z córką, natomiast śmiałam się, gdy Elena wraz z siostrą stroiły sobie żarty z ojca, gdy ten przybiegał na każdy dźwięk dzwonka. Książka uczy inaczej patrzeć na świat, wartościować chwile i z pokorą przyjmować to, co daje nam los. To, co dawniej wydawało no się tragedią, w jej prawdziwym obliczu może okazać się błahostką.


Takie wiadomości znajdują rodzice Eleny pochowane w całym domu, a my widzimy je w książce wraz z licznymi fotografiami rodziny Desserich.

Każdego dnia uczymy się kochać, szanować i doceniać dany nam czas. Chwila zadumy przychodzi po obejrzeniu filmu, wsłuchaniu się w słowa piosenki czy przeczytaniu książki. Wtedy dociera do nas, że życie jest ulotne, a jego wartości nie da się przecenić. W momencie, kiedy uczy nas tego sześcioletnia dziewczynka, jest to szokujące, wzruszające i cholernie niesprawiedliwe. Ja...