Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem mamą. Co to oznacza? Sprzątam, piorę, gotuję. Ocieram zasmarkane nosy i całuję rozbite kolana przed założeniem plasterka. Przytulam. Czytam na dobranoc. Mówię "Kocham Cię" sto razy dziennie. A jednocześnie pracuję zawodowo. Mój mąż jest tatą. Kocha nasze dzieci, ale to ja jestem od typowo "babskich" spraw. Potrafi naprawić rowerek, zrobić zakupy (oczywiście, jeśli wyposażę go w odpowiednią listę!),zagrać z maluchami w piłkę i nauczyć je jeździć na nartach. Umie też robić samoloty i wariować z córkami. Razem tworzymy jedną całość. Jesteśmy MAŁŻEŃSTWEM, RODZICAMI. Trudno mi nawet wyobrazić sobie sytuację, w której jedno z nas miałoby zostać samo. Z rzeczywistością, codziennością, ze wszystkimi wspólnymi sprawami. A to właśnie spotkało Jeremego Howe, ojca dwóch małych dziewczynek, męża Lizzie. Pewnej nocy w 1992 roku do domu jego matki zastukała policja, aby go poinformować, że jego życie właśnie stanęło do góry nogami, gdyż jego druga połowa została bestialsko, z zimną krwią zamordowana. I jak tu teraz żyć? Jak poradzić sobie z natłokiem myśli, jak budować przyszłość? "Mamotata" to prawdziwa historia. Nie ma tu miejsca na fikcję literacką, na budowanie fikcyjnej opowieści. Jest szczera aż do bólu. Pokazuje codzienne zmagania człowieka, który nie dość że musi poradzić sobie z własnym, niewysłowionym cierpieniem to jeszcze musi zadbać o swoje potomstwo i sprawy bardziej przyziemne jak kwestie materialne. Pochłonęłam jego świadectwo w jeden dzień. I jestem przez to bardziej zmotywowana do tego, aby doceniać to, co mam. Polecam każdemu. Nie jest to może odprężająca lektura, po jaką najczęściej sięga się w okresie urlopowym, ale za to jest to historia, pozostawiająca ślad w pamięci czytelnika. Już na zawsze.