Książka jest esejem historycznym. Teoretycznie traktuje o Arturze van den Brunck-u, który jako pierwszy w dobie Republiki Weimarskiej napisał, że przyszłością Niemiec jest III Rzesza. Swoją wizję oparł na Nitschem i opublikował w formie książki o tytule "III Rzesza". W praktyce jest to książką o tle historycznym, politycznym, intelektualnym i kulturowym życia van den Bruncka oraz Hitlera. W książce z resztą więcej jest na temat Hitlera niż van den Bruncka. Tezą autora jest to, że dyktator podebrał od filozofa/historyka kultury pojęcie III Rzeszy. Oparł ją na wspomnieniach o ostatnich dniach dyktatora. Przed popełnieniem samobójstwa Hitler miał mieć książkę van den Bruncka, którą dostał od niego w 1923 roku. O ile taka konstelacja jest możliwa, o tyle nie ma na to dowodów.
W każdym razie książkę dobrze się czyta. Narracja jest wartka i urozmaicona. Tła końca XIX wieku, I wojny światowej i dwudziestolecia międzywojennego są przyjemne. Niemniej nieobeznany z ówczesną rzeczywistością czytelnik może odnieść wrażenie, że tacy ludzie jak Hitler, Trocki, Lenin czy Stalin mieli ze sobą do czynienia na długo przed objęcie rządów w swoich krajach. Otóż jest to fałszywy obraz, gdyż oni tylko bywali w tych samych miastach w podobnym czasie, ale w zupełnie odmiennych rolach niż te, które im pamiętamy. Właśnie ta, a nie inna konstrukcja tła i narracji decyduje o atrakcyjności książki. Niemniej jest to tylko esej, który w swojej formie dopuszcza takie uproszczenia i wybiegi. Warto przeczytać.

Książka jest esejem historycznym. Teoretycznie traktuje o Arturze van den Brunck-u, który jako pierwszy w dobie Republiki Weimarskiej napisał, że przyszłością Niemiec jest III Rzesza. Swoją wizję oparł na Nitschem i opublikował w formie książki o tytule "III Rzesza". W praktyce jest to książką o tle historycznym, politycznym, intelektualnym i kulturowym życia van den...