Postawa medytacji, aura modlitwy, myślenie eschatologiczne, doświadczenie wewnętrzne wypełnione potrzebą zjednoczenia z Bogiem, a także powroty do realiów z Pisma Świętego po to, by lepiej zrozumieć problemy zadane ludzkiemu życiu, to najważniejsze właściwości Grudek kadzidła. Splot nadziei i grozy, paradoks bliskości Boga i nieuchwytności Jego planów, radość i odnowy życia i smutek, który płynie z niedoskonałości i osamotnienia człowieka określa tu dążenie do pełni religijnego przeżycia.
Ważny jest wieloraki ogląd własnych duchowych dziejów: stąd kontrasty, sprzeczności, potwierdzenia i negacje. Beata Obertyńska nie tworzy traktatu religijnego, nie pisze pieśni mistycznej, lecz decyduje się na zwięzłą, skrótową formę czterowiersza. w której ujawnia się skłonność do konceptu, gnomy, paradoksu, jak również myśli urwanej, niedokończonej, przechodzącej w sferę milczenia. Trudny przedmiot, jakim jest doświadczenie Boga, który nie daje się zamknąć w pojęciach, lepiej przemawia poprzez „przybliżającą" metaforę. To narzędzie mowy poetyckiej staje się jakby naturalne.
Niewielką tylko część doznań życia duchowego mogą wyrazić słowa. Lepsza jest cisza. Stosowniejsza medytacja. To, co tworzy istotę przemyśleń, znajduje się „na zewnątrz" wiersza.