Beata Obertyńska

Córka poetki młodopolskiej Maryli z Młodnickich Wolskiej i przemysłowca Wacława Wolskiego w młodości związana była ze środowiskiem artystycznym Medyki Pawlikowskich.



Debiutowała w 1924 roku w "Słowie Polskim". Po studiach w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej występowała na scenach lwowskich. W 1936 na zaproszenie rodziny Romerów odbyła podróż do Portugalii.



Aresztowana przez NKWD w lipcu 1940 r. we Lwowie więziona była "Na Brygidkach", w Kijowie, Odessie, Charkowie, Starobielsku, a następnie zesłana do łagru Loch-Workuta. Po amnestii pracowała w kołchozie pod Bucharš. W 1942 r. opuściła ZSRR. Przydzielona do Pomocniczej Służby Kobiet wraz z Armią Polską przemierzyła Iran, Palestynę, Egipt i Włochy. W czasie urlopu z wojska w Johanesburgu powstał pamiętnik W domu niewoli opublikowany w Rzymie (1946) pod pseudonimem Marta Rudzka. We Włoszech Obertyńska pracowała w tygodniku "Orzeł Biały". Istnieją świadectwa pisane, które mówią o dużej popularności i wysokiej randze poetyckiej, jakie Obertyńska zyskała wśród czytelników z II Korpusu.
Beata Obertyńska spędza długi okres oddalenia od kraju (od 1944) w Londynie. Tutaj pisze — do roku 1968 — Grudki kadzidła (ich zapowiedź zjawia się nieraz w jej dawniejszej
poezji) — niespełna 300 epigramatycznych liryków religijnych, których dwie trzecie ukazuje się w niniejszym tomiku. W 1966 odbywa podróż do Montrealu, a następnie do
Chicago. Twórczość jej prezentowana na wieczorach autorskich jest odbierana bardzo przychylnie — w Chicago zawiązuje się komitet, z którego inicjatywy dochodzi do skutku drugie wydanie pamiętnika W domu niewoli.
Twórczość Beaty Obertyńskiej wielokrotnie była nagradzana (m.in. nagrody Katolickiego Ośrodka Wydawniczego „Veritas"—1950, Fundacji Lanckorońskich—1972, Fundacji Jurzykowskiego-- 1974 r). Najważniejsze miejsce w londyńskim okresie twórczości Obertyńskiej zajmuje obszerny zbiór wierszy Miód i piołun (1972). Niektóre utwory z cyklu Grudki kadzidła weszły w skład niewielkiego zbiorku Perły—wiersze, wydanego pośmiertnie. Beata Obertyńska zmarła 21 maja 1980 w Londynie. Pochowana została na cmentarzu North Sheen.

W Polsce ukazało się kilka tomów pism Beaty Obertyńskiej: Wspomnienia (wspólnie z M. Wolską, 1974), Wiersze wybrane (1983), Grudki kadzidła (1986), Skrząca libella (1991), W domu niewoli (1992), Skarb Eulenburga, t. 1-2 (1993), Liryki najpiękniejsze (1999).