Ta książka to kontynuacja "Dzienników Carrie". Jednym ze zdań jakie zapisałam sobie po lekturze tej pierwszej części brzmi: "jedyny moment od którego chciałam czytać książkę dalej to słowa: "Samantha Jones? - pytam.", które są ostatnim zdaniem, na samym końcu, na ostatniej kartce zaraz przed spisem treści". Całe szczęście historia zaczyna się właśnie od tego momentu.

Główna bohaterka ma 17 lat i 11 miesięcy, przyjechała z małego miasteczka na kurs pisania i ma całe lato w wielkim mieście przed sobą. Właśnie poznała Samanthę dla której Nowy Jork to nie miasto - to styl życia; na pierwszej imprezie na której się znalazła od razu wpadła w oko słynnemu dramatopisarzowi i jako młoda dziewczyna łapie w płuca brudne powietrze, które dla niej jest najlepszym napędem do działania.

Obydwie części są literaturą młodzieżową, a nie opowieścią o wyższych sferach, czyli tym czym Bushnell zajmuje się na co dzień. Z tą różnicą, że ten drugi tom jest dojrzalszy i bardziej przemyślany. W sumie nie jest to nic specjalnego - trochę wymuszona opowieść o początkach znajomości czterech przyjaciółek, które stały się ikonami feminizmu; pierwszych otwartych rozmów o związkach i seksualności kobiet. Po raz kolejny przeczytałam o tym, że Nowy Jork żywi się porażkami i na wschodnim wybrzeżu są one ważniejsze od sukcesów, ale bawiłam się całkiem nieźle, a to już dużo przy dzisiejszym zalewie słabego chick-lit, bo po Bridget każdemu się wydaje, że napisanie takiej historyjki to nic trudnego i będzie mieć to w dwa tygodnie, a to tego rzesze fanów, szampana i kąpiele w dolarach.

6/10 - wciąż pozostaję fanką, wciąż czekam na nowości.

Ta książka to kontynuacja "Dzienników Carrie". Jednym ze zdań jakie zapisałam sobie po lekturze tej pierwszej części brzmi: "jedyny moment od którego chciałam czytać książkę dalej to słowa: "Samantha Jones? - pytam.", które są ostatnim zdaniem, na samym końcu, na ostatniej kartce zaraz przed spisem treści". Całe szczęście historia zaczyna się właśnie od tego momentu....