Najzupełniej przeciętna, nie wyróżniająca się niczym książka dla nastolatków. I raczej tych młodszych, niż starszych.

Żulczyk wpadł w pułapkę pożądanej kontynuacji - po dobrze przyjętym "Zmorojewie" z marszu napisał część drugą i historii to na dobre nie wyszło. Świątynia rozkręca się niemiłosiernie długo, w liczącej ponad pół tysiąca stron książce coś zaczyna się dziać dopiero koło strony dwusetnej. Bohaterowie nie porywają, narracja ma dłużyzny, dowcip - jakkolwiek wywołuje uśmiech - jest zbyt rzadki, by ocieplić raczej chłodny odbiór całości.
Podsumowanie nie wypada korzystnie, bo ciśnie się na usta: przeczytać można, tylko po co? Ot, rzecz dla kilkunastolatków, którzy chcą poczytać o przygodach starszych od siebie kolegów i koleżanek. Dla każdego rozgarniętego dwudziestolatka ta książka będzie już nudnawa i irytująca.

Gwoli sprawiedliwości trzeba autorowi oddać, że ze "Świątyni" nie jest specjalnie zadowolony. Jak sam mówi, drugą J.K. Rowling nie będzie, nie da rady nawalić iluś tomów o tych samych bohaterach i polskiego "Harry'ego Pottera" nie napisze. Tysiąc stron przygód Ani i Tytusa na raz to już za dużo. Trzecią część jednak Żulczyk ma podobno w planach, bo czuje się to winny czytelnikom.

Mam nadzieję, że przyłoży się do niej nieco bardziej.

Najzupełniej przeciętna, nie wyróżniająca się niczym książka dla nastolatków. I raczej tych młodszych, niż starszych.

Żulczyk wpadł w pułapkę pożądanej kontynuacji - po dobrze przyjętym "Zmorojewie" z marszu napisał część drugą i historii to na dobre nie wyszło. Świątynia rozkręca się niemiłosiernie długo, w liczącej ponad pół tysiąca stron książce coś zaczyna się dziać...