Tak się jakoś złożyło, że o ile historię "Ani z Zielonego Wzgórza" znałam bardzo dobrze od tak zwanego zawsze, o tyle jej dalszych losów nie dane mi było poznać. Aż do teraz. Na świecie jest tyle książek, które chciałabym przeczytać (i ciągle pojawiają się nowe), że czasem sama nie wiem za co powinnam zabrać się w pierwszej kolejności. Całe szczęście jakiś czas temu z pomocą przyszło mi wyzwanie "Czytamy Anię" i właśnie dzięki niemu nadrabiam podstawowe zaległości w klasyce, a do takich z pewnością można zaliczyć cykl o przygodach Ani. No bo bądźmy szczerzy - uważać się za człowieka czytającego i nie znać tej historii? Skandal ;)

"Ania z Avonlea" to drugi tom przygód rudowłosej panny Shirley. Po zrezygnowaniu ze wstąpienia na uniwersytet przyjmuje ona posadę nauczycielki w lokalnej szkole. Jej opiekunka - Maryla, w wyniku śmierci swojej dalekiej kuzynki Marii, zmuszona jest przyjąć pod swój dach jej sześcioletnie bliźnięta - Tolę i Tadzia. Dzieci sprawiają, że na Zielonym Wzgórzu nie brakuje powodów do śmiechu i radości. Ponadto Ania czynnie działa w Kole Miłośników, którego celem jest upiększanie rodzinnego Avonlea i zawiera nowe przyjaźnie, m.in. z niedawno przybyłym do miejscowości panem Harrisonem czy z mieszkającą w leśnej chatce panną Lawendą Lewis.

Nie da się nie zauważyć, że Ania dorosła i nie jest już małym dzieckiem, ale młodą dziewczyną, która zajmuje poważne stanowisko nauczycielki. Nadal jednak można w niej dostrzec cechy, które znamy z poprzedniej części, a więc bujną wyobraźnię, romantyczność i skłonność do pakowania się w najrozmaitsze kłopoty. Ania nie porzuciła też swoich marzeń dotyczących rozpoczęcia studiów. Jej głowa ciągle pełna jest ideałów, z których nie umie i chyba wcale nie chce zrezygnować.

Muszę się przyznać, że dorosła, dojrzalsza Ania bardziej przypadła mi do gustu, niż ta z czasów dzieciństwa, dlatego z niecierpliwością czekam na spotkanie z dalszymi losami tej bohaterki. Może wraz z wiekiem będę darzyła ją coraz większą sympatią? No i oczywiście bardzo chciałabym wiedzieć, jak potoczą się losy jej przyjaźni z Gilbertem, a raczej to, jaką drogę będą musieli przejść, aby wreszcie być razem. Ostatecznie przecież muszą być razem, żadna inna opcja nie wchodzi w grę :) Czytając "Anię z Avonlea" zdałam sobie sprawę, że największą popularnością wśród czytelników cieszą się takie historie miłosne, w których to kobieta jest tą ślepą, nieświadomą swoich prawdziwych uczuć stroną, a mężczyzna tym szaleńczo zakochanym, idealnym i przede wszystkim czekającym.

http://biblioteka-karriby.blogspot.com/2013/01/lucy-m-montgomery-ania-z-avonlea.html

Tak się jakoś złożyło, że o ile historię "Ani z Zielonego Wzgórza" znałam bardzo dobrze od tak zwanego zawsze, o tyle jej dalszych losów nie dane mi było poznać. Aż do teraz. Na świecie jest tyle książek, które chciałabym przeczytać (i ciągle pojawiają się nowe), że czasem sama nie wiem za co powinnam zabrać się w pierwszej kolejności. Całe szczęście jakiś czas temu z...