Jak postrzegamy inność? Jak traktujemy osoby, które różnią się od nas? Bardzo długo ciekawiło mnie, jak osoby upośledzone postrzegają otaczający je świat. Czy widzą go tak, jak ja, czy może inaczej? Czy widzą w nim mniej, czy więcej? A może świat jest dla nich czymś zgoła innym, niż dla mnie? Czy w poznaniu go sięgają głębiej, niż ja?
"Rico, Oskar i Głębocienie" to pierwsza od wielu lat dziecięco-młodzieżowa książka, którą przeczytałam. Lecz mimo tego, że opowiada o dwóch chłopcach i ich powstrzeganiu świata, dorośli znajdą w niej bogactwo prawd, o których człowiek zwykle zdaje się zapominać wraz z wiekiem.
Rico to uroczy chłopiec, który sam siebie nazywa głęboko utalentowanym. Mieszka z mamą, pracującą w budzącym pewne skojarzenia (głównie dla dorosłego czytelnika) miejscu. Rico jest pociesznym, lekko upośledzonym dzieckiem z kulami bingo w głowie, które od czasu do czasu wariują - na przykład gdy jest zdenerwowany, lub gdy się boi. Ale niech Was nie zwiodą pozory! Chłopiec ów wcale nie jest niemądry. To dobry dzieciak mający serce we właściwym miejscu, rozbrajający czytelnika swą uroczą naiwnością i osobistym postrzeganiem swego własnego upośledzenia.
Oskar zaś to geniusz. Chłopiec, który dobrze wie, ile wynosi odległość Ziemi od Księżyca, jest przesadnie ostrożny i nie rozstaje się ze swoim niebieskim kaskiem, ponieważ jak sam twierdzi, niebezpieczeństwa czyhają na każdym kroku.
Chłopcy pewnego dnia trafiają na siebie i z miejsca zaprzyjaźniają. W pewnym sensie obaj są inni niż wszyscy, co stanowi dla nich idealną płaszczyznę do nawiązania porozumienia. Bo czy może być coś lepszego w przyjaźni, niż wzajemne uzupełnianie się?
Nie chcę zdradzać zbyt wiele. "Rico, Oskar i Głębocienie" to jedna z tych książek, w których fabuła nie jest dla czytelnika czymś najbardziej istotnym. Zwraca się tu uwagę nie na samą historię, a na głównego bohatera, Rico, który opowiada o swoim świecie w taki sposób, w jaki go widzi. Chłopiec doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że różni się od swoich rówieśników, ale też dobrze wie, że nie zależy to od niego samego – po prostu taki jest, i już. Rzeczy, słowa, bądź sformułowania, które dla nas są normalne, dla niego bywają trudne do zrozumienia, bądź po prostu nielogiczne. Lewa, prawa strona? Mylą się mu, choć bardzo stara się, by było inaczej.
Autor przedstawił w tej książce świat, który dla nas jest obcy. Pozwala nam spojrzeć na niego z perspektywy lekko upośledzonego dziecka. W żadnym razie nie jest to jednak smutna historia – Rico jest bowiem niezwykle pociesznym chłopcem, opowiadającym o świecie w niezwykle humorystyczny sposób. To niezwykła opowieść o przyjaźni, która nie zwraca uwagi na inność. Opowieść dla dzieci, młodzieży i dorosłych, z której każdy może wynieść to, co w danym momencie dostrzeże. Mogę się założyć, że gdy przeczytam ją ponownie, zauważę w niej zupełnie inne rzeczy, niż dostrzegłam przy pierwszym czytaniu – a nie ulega wątpliwości, że do niej wrócę. To wspaniała, wzruszająca i zabawna książka. Polecam, zdecydowanie!

Jak postrzegamy inność? Jak traktujemy osoby, które różnią się od nas? Bardzo długo ciekawiło mnie, jak osoby upośledzone postrzegają otaczający je świat. Czy widzą go tak, jak ja, czy może inaczej? Czy widzą w nim mniej, czy więcej? A może świat jest dla nich czymś zgoła innym, niż dla mnie? Czy w poznaniu go sięgają głębiej, niż ja?
"Rico, Oskar i Głębocienie" to pierwsza...