Wystawiam dwie oceny, 0 i 10, czyli tak naprawdę nie dam gwiazdki.

„To pierwsza rzecz, o której człowiek myśli, gdy staje w obliczu zbrodni przeciwko nieletnim. Własne dzieci. Zadaje sobie pytanie, co by się stało, gdyby… Ale nie może dokończyć zdania, bo już sama myśl o tym jest bolesna.”

Dlatego zero, nie można pisać o okrucieństwie wymierzanym dzieciom, nie toleruję tego. Czułam się podobnie jak podczas czytania „Dziewczyny z sąsiedztwa”, chciałam przerwać, brnęłam dalej, a okrucieństwo jest aż niemierzalne. Zbrodnie są niewyobrażalne, dosłownie głowa mi pękała i niektóre sceny wyrzucałam z wyobraźni, szybko, żeby tylko o tym nie myśleć.

Wszystko pozostałe 10, nawet mimo tego, że krzywo patrzę na ludzi określanych jako medium, a ktoś taki się tu również pojawia.
Napisane bardzo bardzo dobrze, wracałam do książki w każdej możliwej chwili. Typ mordercy z jakim się dotąd nie spotkałam. Każda z postaci (śledczy) ma swoje miejsce, znakomicie nakreślona, najbardziej podobał mi się doktor, potem tajemnicza Mila z „łaskotaniem u podstawy czaszki”. Byłam co chwilę zaskakiwana, kłuta w mózg, pociągana, orana. Całość mocno zawiła, niesamowicie skonstruowana, znakomicie, genialnie. Przeplatanka, układanka, ściskało mnie w żołądku ze strachu, często, bałam się, również kłaść do łóżka, żeby nie mieć koszmarów.

Jeden z najlepszych kryminałów jakie czytałam.

Wystawiam dwie oceny, 0 i 10, czyli tak naprawdę nie dam gwiazdki.

„To pierwsza rzecz, o której człowiek myśli, gdy staje w obliczu zbrodni przeciwko nieletnim. Własne dzieci. Zadaje sobie pytanie, co by się stało, gdyby… Ale nie może dokończyć zdania, bo już sama myśl o tym jest bolesna.”

Dlatego zero, nie można pisać o okrucieństwie wymierzanym dzieciom, nie toleruję...