Na ławce siedział sobie samotny mężczyzna. Przy sobie miał tylko niedużą walizkę i napoczętą bombonierkę. Siedział na tej ławeczce i siedział, przyglądając się omijającym go ludziom. Co jakiś czas zajadał się czekoladkami z pudełka. Po niedługim czasie obok niego usiadł pewien staruszek. Spojrzeli na siebie niepewnie, po czym uśmiechnęli. Starszy pan wydawał mu się znajomy, przez jakiś czas wertował w głowie któż to mógłby być. Doszedłszy do wniosku, że nic z tego nie będzie, wysunął ku niemu rękę z pudełkiem słodyczy. Nastała dłuższa cisza. Życie jest jak pudełko czekoladek; nigdy nie wiesz, na co trafisz.

Do tej pory znałem postać Forresta Gumpa tylko i wyłącznie z filmu, który notabene był świetny. Takie filmy chętnie odświeża się po latach. Kiedy dowiedziałem się, że film ów powstał na podstawie książki, zapragnąłem zabrać się za nią obowiązkowo. Powieść Winstona Grooma naszpikowana jest specyficznym stylem, całą fabułę poznajemy z perspektywy Forresta, który jest człowiekiem opóźnionym umysłowo. Jest to postać niezwykle sympatyczna i trafiająca do serca. Mnóstwo tu humoru i różnorakich absurdów, które dodają powieści wyłącznie uroku. Poznajemy dużą część życia Foresta, jego przygody i mimo tego, iż przez ludzi wokół jest odbierany jako całkowity idiota, udaje mu się osiągnąć sukces. Pod kamuflażem wesołej historii, kryje się też refleksyjna opowieść o miłości, marzeniach i pokonywaniu słabości. A wszystko dzieje się na dość szerokim przekroju kilkunastu lat w historii Stanów Zjednoczonych.

Powieść Grooma jest idealnym rozweselaczem. Mnóstwo tu cytatów, które zapadają w pamięć i pozostawią uśmiech na twarzy przez długi czas. Optymizm bijący z lektury jest wręcz zaraźliwy. Komentarze i obserwacje Forresta dotyczące różnych sytuacji, ludzi i ważnych wydarzeń, wielokrotnie rozbrajają. Książką posiada nieco banalną fabułę i nie jest to dzieło na wskroś wybitne, ale w swojej roli jaką miała odegrać sprawdza się znakomicie. Świat widziany z perspektywy naszego bohatera wydaję się bardziej kolorowy i zostaję ujęty z większym dystansem. Może i tak własnie trzeba patrzeć na rzeczywistość: z dystansem i beztroską szaleństwa.

Na ławce siedział sobie samotny mężczyzna. Przy sobie miał tylko niedużą walizkę i napoczętą bombonierkę. Siedział na tej ławeczce i siedział, przyglądając się omijającym go ludziom. Co jakiś czas zajadał się czekoladkami z pudełka. Po niedługim czasie obok niego usiadł pewien staruszek. Spojrzeli na siebie niepewnie, po czym uśmiechnęli. Starszy pan wydawał mu się znajomy,...