Nie interesuje mnie szczególnie życie Marii Dąbrowskiej, tak samo jak nie interesuje mnie jej literatura. (słynny tzw. uraz lekturowy, który sprawia, że wszystko co kojarzy się ze szkolną lekturą, napawa odruchem czytelniczej niestrawności). Obiło mi się jednak o uszy, że Pani Maria była postacią nietuzinkową i kontrowersyjną i dlatego chciałam chociaż trochę posmakować tej nietuzinkowości. I....

No i nie wiem co. Książka jest tak drewniana, że czytając ją człowiek czuje się jakby jechał motorynką po redlinach kartofli. Niewiele widać w niej niezwykłości Dąbrowskiej, nie widać też kolorytu jej życia. Owszem autorka daje nam do zrozumienia tu i tam, że pisarka lubiła seks i wchodziła w coraz to nowsze związki erotyczne, nie tylko z mężczyznam. Daje nam jednak to do zrozumienia w tak bezpłciowy i pozbawiony emocji sposób, że czytając o fascynacjach Dąbrowskiej można dojść do wniosku, że kobieta miała wyjątkowo przechlapane i nudne życie.

Na kompletnie ubocznym planie tego rozbudowanego eseju, stoi drugi jego bohater, jeden z partnerów Dąbrowskiej - niejaki Stanisław Setempowski. Tło tła w książce, która nie ma sedna, a cała jest jednym ponad stu stronicowym, wyblakłym obrazem życia pisarki, które nawet Wikipedia potrafiła opisać w nieco ciekawszy sposób.

Nie interesuje mnie szczególnie życie Marii Dąbrowskiej, tak samo jak nie interesuje mnie jej literatura. (słynny tzw. uraz lekturowy, który sprawia, że wszystko co kojarzy się ze szkolną lekturą, napawa odruchem czytelniczej niestrawności). Obiło mi się jednak o uszy, że Pani Maria była postacią nietuzinkową i kontrowersyjną i dlatego chciałam chociaż trochę posmakować tej...

niezwykła

niezwykła