„Elektra” to festiwal nienawiści, poczucia krzywdy i chęci zemsty uwieńczony krwawym spełnieniem. Sofokles nie jest moim ulubionym antycznym dramaturgiem, ale muszę przyznać, że ten jego utwór czyta się niezwykle lekko. Historia bowiem jest prosta i podana wprost. Nie ma niuansów, a konfliktu tragicznego na siłę trzeba szukać. Matka do spółki z gachem wykończyła ojca dzieciom, a cudem ocalony najmłodszy syn, przy nieustannym dolewaniu oliwy do ognia przez starszą siostrę, pomści pamięć rodziciela. I pomści tak, żeby wszystkich zainteresowanych mocno zabolało.

Elektra jest boginią ocalenia i zemsty w jednym, wiecznym płomieniem na ołtarzu pamięci ojca, ostatnią sprawiedliwą, która nie ugnie się pod pręgieżem ucisku przestępców. A jednak nie umiem postawić jej na równi z Antygoną.

W Antygonie, w jej buncie i byciu wierną swym przekonaniom, widzę szlachetność, której moim zdaniem brak Elektrze. Myślę, ze na taki odbiór tych postaci ma duży wpływ historia ich ojców. Edyp był ofiarą fatum, Agamemnon – no cóż, to nie była kryształowa osobowość. I szczerze mówiąc, uważam, że Klitajmestra miała wiele powodów, by się pozbyć małżonka. Niestety, przy okazji wyrzekła się dzieci.

Irytuje mnie rozpaczająca Elektra – dlaczego własnoręczne nie pozbędzie się matki i jej kochanka, tylko czeka na Orestesa? Rozpacza po ojcu, o losie Infigenii nie pamięta. A przede wszystkim nie ma żadnych skrupułów wobec matki, jaka by ona nie była, ale myślę, że biorąc Freuda za wzór, można by do tego dorobić przyczynę w postaci odrzucenia przez Klitajmestrę córki, jako dziecka z gwałtu, którego dopuścił się Agamemnon.

Przy czytaniu „Elektry” miałam takie dziwne uczucie déjà vu, którego początkowo uchwycić nie umiałam, a które pod koniec skrystalizowało się w przekonaniu, że utwór ten zawiera w sobie miks wątków wykorzystanych w „Hamlecie” i „Makbecie” (nic nie poradzę, Elektra w swej rządzy mordu kojarzy mi się z lady Makbet, przy czym ta pierwsza dużo silniejszą psychikę miała i poniekąd szlachetniejsze pobudki). Takie jest moje postrzeganie tego antycznego dramatu. Zachęcam do sięgnięcia po „Elektrę” – króciutki utwór i jak na swój gatunek bardzo łatwy w odbiorze.

„Elektra” to festiwal nienawiści, poczucia krzywdy i chęci zemsty uwieńczony krwawym spełnieniem. Sofokles nie jest moim ulubionym antycznym dramaturgiem, ale muszę przyznać, że ten jego utwór czyta się niezwykle lekko. Historia bowiem jest prosta i podana wprost. Nie ma niuansów, a konfliktu tragicznego na siłę trzeba szukać. Matka do spółki z gachem wykończyła ojca...