Nie jest tak źle jak się spodziewałam po przeczytaniu pewnych recenzji, jednak szału też nie ma.
Jest to debiut autora, więc na pewne rzeczy można przymknąć oko, ale nie na wszystko. W 100% zgadzam się, że korekta tu kuleje i to mocno. Poczynając od błędu w opisie na okładce, poprzez rozmaite błędy stylistyczne, źle umiejscowione znaki, literówki, brak liter czy brak spacji. Przez to czytanie tej książki w pewnych momentach było dla mnie uciążliwe (skupiałam się bardziej na wyłapywaniu kolejnych błędów niż na fabule). Winą zapewne powinno się obarczyć wydawnictwo, jednak sądzę że autor też powinien na takie rzeczy zwrócić uwagę.
Pan Doliński powinien też mocno poćwiczyć pisanie dialogów, które są płaskie, nie przekazują żadnych emocji, są po prostu sztuczne.
Na szczęście jestem osobą upartą i książkę przeczytałam do końca. Mniej więcej od połowy przedostatniego rozdziału akcja nabiera rumieńców, dialogi już tak nie męczą, postacie są lepiej zarysowane, historia zaczyna być swobodna i płynna. Miałam wrażenie jakby poprzednie rozdziały były robione trochę na siłę, jakby autor nie do końca wiedział co robi, a tu nagle uwierzył we własne umiejętności i dał się porwać swojej opowieści. Od tego momentu książkę czyta się bardzo przyjemnie, mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że trochę wciąga.
Przyznaję, iż książka ma dużo niedociągnięć, jednak czytałam dużo gorsze pozycje autorów, którzy już mieli duży dorobek literacki. Polecam przeczytać ją do końca, a nie będzie to strata czasu. Wydaję mi się, że autora stać na dużo więcej i mam nadzieję, iż następne tomy (po które z chęcią sięgnę) będą o wiele lepszej jakości.

Nie jest tak źle jak się spodziewałam po przeczytaniu pewnych recenzji, jednak szału też nie ma.
Jest to debiut autora, więc na pewne rzeczy można przymknąć oko, ale nie na wszystko. W 100% zgadzam się, że korekta tu kuleje i to mocno. Poczynając od błędu w opisie na okładce, poprzez rozmaite błędy stylistyczne, źle umiejscowione znaki, literówki, brak liter czy brak...

,,Darkar. Poświęcenie’’, jest literackim debiutem Dariusza Dolińskiego. Stanowi pierwszą część trylogii opowiadającej o walce dobra ze złem.

Kiedyś na świecie istniała kraina ,,mlekiem i miodem płynąca'', gdzie ludzkość żyła w beztroskiej szczęśliwości, lecz sprzeniewierzyli się oni jedynemu Bogu, przez co nastąpiła degradacja dając miejsce złu. Rządy obecnie sprawuje Czarny Pan- władca Marchii. Czuje się on jednak zagrożony, ponieważ przepowiednia głosi, iż dzięki ingerencji pewnego mesjasza i mściciela, Imperator przestanie istnieć. Tym prorokiem okazuje się być Sinoe Mnemetha, niepozorny niziołek. Od teraz jego życiu zagraża wielkie niebezpieczeństwo, wiele osób pragnie go pochwycić i wykorzystać do swoich celów. Na szczęście, los stawia na jego drodze Darkara, który jak się okazuje ma być głównym sprawcą wypełnienia przepowiedni. Wspólnie przemierzają daleką, trudną drogę pełną poświęceń, by dojść do upragnionego celu. Czy uda im się wyjść z tej misji zwycięsko?

Nie jestem zagorzałą fanką gatunku fantasy, dlatego bardzo niechętnie podchodziłam do tej książki, obawiając się całkowitego niezrozumienia głównej fabuły. Moje obawy okazały się bezpodstawne, ponieważ z każdą stroną powieści z coraz większą pewnością siebie zagłębiałam się w fantastyczny świat pełen magii, w której zamieszkują nie tylko ludzie, lecz także elfy, krasnoludki, baitale, dhampiry i wiele innych baśniowych postaci. Swobodny styl oraz niezwykle barwne i plastyczne opisy stanowią realny obraz rzeczywistości dając autentyczne wrażenie bycia w samym centrum zdarzeń. Akcja toczy się umiarkowanie zaskakując niekiedy dynamicznymi wątkami.

Dariusz Doliński pokazał ponadto, że potrafi błysnąć oryginalnymi pomysłami zamieszczając w ,,Darkarze. Poświęcenie’’ różnorodne motywy mityczne, literackie, biblijne, chrześcijańskie lub historyczne. Całość zawiera interesującą mieszankę wielobarwnej historii. Książka Dolińskiego jest bardzo intrygująca, to jednak osobiście najlepiej się czuje w mocnych klimatach grozy. Trochę przeszkadzała mi zbyt duża mnogość ras, przez co czułam lekki zamęt w zapamiętaniu poszczególnych postaci. Także początkowo drażniła mnie wielowątkowość, ale w miarę upływu fabuły było już o wiele lepiej ukazując swobodną klarowność sytuacji. Również sylwetki bohaterów mogłyby być nieco bardziej dopracowane pod kontem psychologicznym, gdyż jak dla mnie były one zbyt mało wyraziste i nie potrafiłam emocjonalnie się z nimi utożsamić.

Polecam ,,Darkar. Poświęcenie’’ przede wszystkim miłośnikom fantastyki. Jestem pewna, że docenicie ten niebywały debiut Dariusza Dolińskiego. Wejdź, zatem w świat magii przemierzając niebezpieczne bagna i skaliste góry i poddaj się przeznaczeniu zbawiając świat od wszelkiego zła.

,,Darkar. Poświęcenie’’, jest literackim debiutem Dariusza Dolińskiego. Stanowi pierwszą część trylogii opowiadającej o walce dobra ze złem.

Kiedyś na świecie istniała kraina ,,mlekiem i miodem płynąca'', gdzie ludzkość żyła w beztroskiej szczęśliwości, lecz sprzeniewierzyli się oni jedynemu Bogu, przez co nastąpiła degradacja dając miejsce złu. Rządy obecnie sprawuje...

Bohater wielu historii ( autor: Kasia9) Własna

Jest pewnaopowieść znana, chociażby z nazwy, miliardom ludzi. O jej słowa opierają się religie, mające ogromne rzesze wyznawców, w jej imię prowadzono wojny i modlono się, na nią nawracano całe narody. O jakiej historii mowa? O Biblii, najczęściej czytanej książce świata. Czytając pierwsze strony "Darkara. Poświęcenie" ma się wrażenie, że zdania przypominają biblijne przypowieści, ale czy na pewno? W końcu na długo przedtem nim zostały spisane były przekazywane ustnie, a może to inne legendy stały się kanwą dla tej książki? W końcu walka jasnej i ciemnej strony zaczęła się u zarania ludzkości, nosi różne imiona, jednak trwa wiecznie, tak samo jak wiara w boga, w jednej lub wielu postaciach. Niewykluczone zatem, że zbieżność jest przypadkowa, chociaż ... Przekonać się o tym można tylko w jeden sposób - poznając opowiadanie, które już na wstępie prowokuje tyle zapytań.
ww
Fantastyka kojarzy się z ultranowoczesnymi elementami, rzadziej z przeszłością, a szkoda. To co już się wydarzyło może być równie dobrym punktem wyjścia do wykreowania świata, który z jednej strony wydaje się znajomy, lecz z drugiej jest pełni autonomiczny. Kto jest głównym bohaterem? Tytułowy Dakar, a może ktoś inny? I na czym będzie polegało poświęcenie? Kolejne pytania, a odpowiedź ukryta w historii, będącej przede mną. Od początku towarzyszy czytelnikowi tajemnica, a raczej ich liczba mnoga, a opowieść sięgająca do motywów biblijnych robi zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. W ten sposób szybko trzeba przywyknąć do nagłych zwrotów akcji, jakie będą chyba częste. Dzięki temu nuda nie grozi, w końcu nawet najciekawsza historia, ale z przewidywalnym tokiem, staje się mniej

Los, a raczej przepowiednia, skrzyżowały ścieżki Darkara i Sinoe Mnemetha, każdy z nich ma do wypełnienia swoją misję, ale także są uzależnieni wzajemnie od siebie. Mogłoby się wydawać, że jeden z nich ma przewagę nad drugim, bo w czym może pomóc niziołek wojownikowi? Jednak czy tylko wzrost się liczy w walce, w której przeciwnik nie jest do końca istotą materialną? To co z początku może wydawać się mesjanizmem przeradza się w opowieść całkiem innego rodzaju, takiej gdzie kołek i krwiopijcy są w centrum uwagi. Przejścia między wątkami nie tyle są płynne co stanowią logiczną kontynuację perypetiibohaterów, nasuwa się tylko pytanie co czeka jeszcze i główne postacie i czytelnika? Przecież wszystko zdarzyć się może, bo wyobraźnia autora jest niczym nieograniczona. Faktycznie dalsze perypetie są równie ciekawe co niesamowite.

Świat Darkara jest magiczny, ale jednocześnie brutalny i groźny. Pomimo, że zamieszkują go elfy, krasnale i inne baśniowe istoty, to daleko mu do sielskiej krainy. Motywy historyczne, kulturowe, literackie i mityczne tworzą barwną mozaikę, nie ma w niej zapożyczeń dosłownych, a raczej tylko zabawa wzorcami. Nie "odgrzewane" schematy, lecz wykreowanie całkowicie nowej historii, gdzie to co znane, tak naprawdę okazuje się czymś całkowicie innym. Zaskakiwanie czytelnika to stały element tej książki, raz ma się wrażenie, że jest się w czasach średniowiecznych, raz w starożytności. Czasem wydaje się, że cień jeźdźców Apokalipsy zaznaczył swoją obecność, a czasem, iż mamy przed oczyma bohaterów z całkiem innej bajki, a raczej wojny. Prawie co stronę pojawia się coś co wydaje się znajome, lecz tak naprawdę jest elementem większej całości, w której nie tyle nabiera innego charakteru, co widzimy go w całkiem nowym i świetle i kontekście. „Darkar. Poświęcenie” to pierwsza część trylogii, po jej przeczytaniu nasuwa się pytanie, co czeka czytelników w kolejnych częściach, bo fantazja podsuwa wiele rozwiązań, ale na pewno nie są one nawet w połowie tak interesujące jak te, które znajdą się w kolejnych książkach.Jest pewna



W zgodzie z Przeznaczeniem ( autor: Immora_Fray) Własna. http://my-fantastic-books.blogspot.com/

Czuliście kiedyś, że waszym życiem kieruje Przeznaczenie? W debiutanckiej powieści Dariusza Dolińskiego „Darkar. Poświęcenie” to właśnie ono jest głównym bohaterem i motorem napędowym akcji. Pierwsza część trylogii to opowieść o pogodzeniu z własnym, nieuniknionym losem , która z pewnością spodoba się wielu fanom fantastyki. Jesteście ciekawi czym podbije Wasze serca?

O niziołku Sinoe opowiada przepowiednia, że kiedyś za jego sprawą upadnie Czarny Pan, władca Marchii. Z tego też powodu nie ma on łatwego życia – słudzy Imperatora chcą go pojmać, natomiast Wielki Mistrz Gildii Kupieckiej widzi w nim szansę na własne panowanie na tronie. Na ratunek przybywa mu Darkar, w którym Sinoe upatruje kolejnego wybrańca, mściciela, mającego własnoręcznie obalić Imperatora. Podczas wędrówki ku swemu Przeznaczeniu napotykają wiele trudności, lecz los nie pozwala im zawieść. Po drodze spotykają wyjątkowe postacie, jedne nastawione przyjaźnie, inne wrogie, ale stale posuwają się do przodu, do celu.

„Darkar. Poświęcenie” to powieść-hybryda. Rozgrywająca się walka dobra ze złem nadaje jej wzniosły nastrój, który balansują pojawiające się na kartach książki rasy – spotkamy tam ludzi, niziołki, elfy, gnomy, orki, a nawet gryfy. Napotkani w dalszej części książki kompani to dhampirka i pół-wampir pół-wilkołak. Jakkolwiek śmiesznie to brzmi, autor potrafił nadać im wyraźną osobowość i szybko zdobywają oni sympatię czytelnika. Podobnie sprawa ma się z parą głównych bohaterów. W miarę upływu akcji powstaje między nimi więź braterstwa, przez co przepowiednia Hironiusza wydaje się być jeszcze straszniejsza…

Już od prologu napotykamy nawiązania do religii, Biblii. Równie często autor wykorzystuje motywy współczesne, takie jak historia Van Helsinga (w książce przemianowanego na Vin Healsing),czy wyprawa Drużyny Pierścienia. Nie ma ich jednak wiele i nie są one kalką, a próbą odwzorowania ich na własny użytek. Na uznanie zasługują opisy autora. Ich barwność i plastyczność sprawia, że mamy wrażenie bycia w centrum wydarzeń. Sam świat, w którym toczy się akcja, jak zapewnia autor, zostanie jeszcze rozbudowany i w kolejnych częściach poznamy dalsze tereny Marchii, a także to, co jest poza nią.

Największym minusem książki jest jej korekta. Literówki, powtórzenia i inne błędy męczyły oczy i nieco zniechęcały do czytania. Potwornie wielki opis z tyłu książki przypomina recenzję i przekazuje zbyt wiele informacji, żeby zaciekawić. Brakowało mi również informacji o autorze. Mimo to książkę czyta się szybko. Potrafi wciągnąć czytelnika niczym bagna, przez które maszerują bohaterowie, i wypuścić dopiero, gdy przewrócimy ostatnią stronę. Choć mnogość ras potrafi przytłoczyć, tajemnica przepowiedni, poczynania Imperatora i kolejne losy bohaterów intrygują i nie pozwalają się oderwać.

„Darkar. Poświęcenie” to jedynie wstęp do trylogii. Poznajemy w niej głównych bohaterów i świat, w którym się znajdują. Wiele wyjaśnia się już na początku, jednak to zakończenie książki przynosi zrozumienie i zainteresowanie, czym jeszcze autor nas zaskoczy. Jestem pewna, że kolejne części będą jeszcze lepsze, a przygody Darkara i jego kompanów fascynujące i pełne zwrotów akcji. Jedyne co nam pozostaje to czekać na kolejny tom, który ma się ukazać w przyszłym roku. Cała trylogia ma szansę opowiedzieć naprawdę niebanalną historię, warto więc już teraz sięgnąć po część pierwszą.

Autorka Moniurka, dla portalu Kostnica.com.pl; cytuję:

RECENZJA KOSTNICA:

Większości z nas wydaje się, że „każdy jest kowalem własnego losu” i tylko od własnych decyzji zależy jego dalszy byt. Nie macie czasem wrażenia, że ktoś za Was wybrał ścieżkę, którą podążacie, że jesteście tylko pionkiem w czyjejś „grze”? Jak się okazuje wolność jest dość trudnym pojęciem i po głębszym zastanowieniu tak naprawdę nie do końca decydujemy się robić to, co nam się żywnie podoba, bowiem zawsze były, są i będą pewne ograniczenia, wyznaczone granice, których niestety nie przekroczymy.

Każdy z pewnością ma takie chwile, kiedy zastanawia się nad sensem swojego życia, dokąd to wszystko prowadzi i co przyniesie los. Największym sprawdzianem dla człowieczeństwa bowiem są wybory dokonywane na rozstaju dróg skłaniające tym samym do decyzji, poświęceń, które na zawsze odmienią nasze życie. Do takich właśnie przemyśleń pobudził mnie „Darkar. Poświęcenie” Dariusza Dolińskiego. Książka porusza te tematy, które wydają się aż tak oczywiste, że w wirze ciągłej pracy oraz gonitwy są bagatelizowane i w rzeczywistości nawet nie zdajemy sobie sprawy jak ważnym elementem we wszechświecie jest każdy z nas, dopóki, dopóty nie zostanie zachwiana równowaga.

„Darkar. Poświęcenie” jest to pierwsza część trylogii, która przenosi czytelnika w mroczny świat targany nieustannymi przepychankami o władzę. Kraina, gdzie natura ma wielki wpływ na poczynania jednostek jest zamieszkała przez ludzi oraz przeróżne w tym i drapieżne istoty, do których między innymi zaliczamy dhampiry, baitale, asemy i elfy. Choć każdemu przyświeca określony cel to tak naprawdę nic nie dzieje się przypadkiem. Wszystko zostało przewidziane, a nadejście tych, którzy uwolnią świat od zagłady jest nieuniknione i oczekiwane przez wielu. Nie bez powodu nasi bohaterowie, Darkar i Sinoe, doświadczają bólu i cierpienia, albowiem wszystko ma na celu upewnić ich w dążeniu do tego, co zostało im pisane.

Niektórzy mogą zarzucić autorowi kontrowersyjne nawiązanie do Biblii i wykorzystanie przydomku Van Helsing'a – postaci literackiej wywodzącej się z powieści Brama Stokera Drakula. Jednak na pierwszy rzut oka podobieństwa odbiegają od pierwowzoru poprzez wplątanie w znane wątki zapierające dech w piersi przygody i sceny akcji. To co mi się najbardziej podobało w książce to nie ciekawi bohaterowie, którzy dopiero co odkrywają swoją powinność, nie wciągająca historia i nawet nie możliwość zajrzenia w głąb każdej postaci, ale sposób w jaki autor przedstawił wszystkie powyższe wątki. Język jest barwny, zrozumiały i zaskakuje swoją prostotą, dzięki czemu płynęłam przez książkę i chłonęłam każde słowo. Niestety wydawnictwo nie popisało się ani korektą, ani obszernym, zbędnym streszczeniem.

Podsumowując książka jest godna uwagi i choć zalicza się do gatunku fantastyki, to trafnie ukazuje realia naszego codziennego życia, w którym żeby cokolwiek osiągnąć nie raz jesteśmy zmuszani do poświęceń. Polecam!

http://www.youtube.com/watch?v=misj01rfndY&feature=youtu.be

Bohater wielu historii ( autor: Kasia9) Własna

Jest pewnaopowieść znana, chociażby z nazwy, miliardom ludzi. O jej słowa opierają się religie, mające ogromne rzesze wyznawców, w jej imię prowadzono wojny i modlono się, na nią nawracano całe narody. O jakiej historii mowa? O Biblii, najczęściej czytanej książce świata. Czytając pierwsze strony "Darkara. Poświęcenie" ma się...

http://szeptksiazek.blogspot.com/2012/12/darkar-poswiecenie-dariusz-dolinski.html

http://szeptksiazek.blogspot.com/2012/12/darkar-poswiecenie-dariusz-dolinski.html