Istnieją dwa sposoby przedstawiania zwierząt w bajkach dla dzieci:

1) wywodzący się chyba jeszcze z tradycji Ezopa, La Fontaine’a i Krasickiego, w którym zwierzęta wyglądają i zachowują się jak ludzie; chodzą na tylnych łapach, noszą ludzkie ubrania etc.;
2) w którym zwierzęta zachowują się jak zwierzęta i pozostają prawdziwymi zwierzętami, ich ewentualna antropomorfizacja polega zaś jedynie na tym, że myślą po człowieczemu, ich zachowania mają ludzkie motywy, i niekiedy też że „rozmawiają” ze sobą po ludzku.

Bajki tego pierwszego typu (różne Kubusie Puchatki, króliki Piotrusie etc.) są zupełnym nieporozumieniem, bo właściwa im konwencja antropomorfizacji stosowana była oryginalnie z myślą o przeznaczonych dla dorosłych czytelników opowieściach alegorycznych, mających w zabawnej i bezpiecznej (w warunkach monarchii i absolutyzmu) dla autora i odbiorców formie przedstawiać satyrę i krytykę oraz dydaktykę społeczną, polityczną, obyczajową, niekiedy też osobistą. Bajki tego typu miały być czytane na absolutystycznych dworach i w arystokratycznych pałacach dla uciechy dorosłych słuchaczy, przy okazji niosąc im też pouczenie. Opowiadały tak naprawdę o ludziach i ich przywarach, stąd przenoszenie ich konwencji na współczesne utwory dla dzieci nie ma sensu.

Na szczęście, Jan Grabowski należy do drugiego typu autorów. Jego Puc i Bursztyn to prawdziwe psy podwórkowe a nie alegorycznie przedstawieni królowie i arystokraci. Jego tytułowa dla komentowanego tu utworu czarna owieczka to prawdziwa owca, która pasie się trawą i lubi lizać kawałki soli. Wychowała się w psiej budzie, więc przejęła wiele typowych psich zachowań, pomimo tego jednak pozostają owcą. Młody czytelnik dzięki bajce Grabowskiego dowie się czegoś o zwierzętach i przeczyta coś o życiu na wsi z którym, być może, w innej formie nie miałby okazji się zetknąć. Morał płynący z bajeczki ma tyleż walor uniwersalny, co tyczy się relacji człowieka wobec zwierząt. Bajeczka jest zatem i ładna, i mądra, i – co najważniejsze – z pomyślunkiem napisana.

Istnieją dwa sposoby przedstawiania zwierząt w bajkach dla dzieci:

1) wywodzący się chyba jeszcze z tradycji Ezopa, La Fontaine’a i Krasickiego, w którym zwierzęta wyglądają i zachowują się jak ludzie; chodzą na tylnych łapach, noszą ludzkie ubrania etc.;
2) w którym zwierzęta zachowują się jak zwierzęta i pozostają prawdziwymi zwierzętami, ich ewentualna...