Carlę Bruni od dawna darzę wielką i w zasadzie niczym konkretnym nieuzasadnioną sympatią. Uwielbiam wieczory spędzone z "Quelqu'un m'a dit" (2003) płynącą z głośników, podziwiam jej elegancję, niecodzienną (nawet jeśli poprawianą) urodę i urok jaki wokół siebie roztacza. Kiedy zobaczyłam na półce w Empiku biografię Pierwszej Damy autorstwa francuskiej dziennikarki Besmy Lahouri, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Na początku książki przytoczone zostały słowa myśliciela doby oświecenia - Rousseau, pochodzące z Nowej Heloizy. Niestety, wraz z początkiem pierwszego rozdziału nadzieje na jakiekolwiek głębsze rozważania dotyczące życia Carli zostały mi brutalnie odebrane.
W ponad dwudziestu rozdziałach autorka głównie koncentruje się na miłosnych podbojach byłej modelki i jej małżeństwie z prezydentem Piątej Republiki Nicolasem Sarkozym, opierając się w znacznej części na rozmowach przeprowadzonych z kolegami po fachu.

Czytając, odniosłam wrażenie, że ewidentnie brak tu dziennikarskiego obiektywizmu. Lahouri nakreśliła obraz kobiety wyrachowanej, która praktycznie od najmłodszych, nastoletnich lat dążyła do zdobycia sławy i już zaczynając karierę była świadoma, że każdy jej uczynek może ją przybliżyć, bądź też oddalić od zrealizowania swych pragnień. Oczywiście, w książce przedstawiono także pozytywne cechy Carli jak choćby upór, wytrwałość, poczucie własnej wartości, swoboda, szczerość i niebywały dar uwodzenia, wszystko to jednak prędzej czy później przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, albowiem według dziennikarki, Pierwsza Dama "to mistrzyni PR-u", która stale pilnuje, by nic nie wymknęło się jej spod kontroli.

Bez wątpienia nie można odmówić dziennikarce wkładu pracy, jaką włożyła w napisanie tej książki, jednak sposób zaprezentowania zdobytych informacji jest nieudany. Ogrom faktów, dat, miejsc i nazwisk wprowadza chaos. Ponadto nad, wydawać by się mogło, dość znaczącymi informacjami dotyczącymi klanu Bruni-Tedeschich oraz dzieciństwa Bruni we Włoszech, dominują plotki bądź opisy zdarzeń takich jak walka Sarkozy'ego o kanalizację w Cap Nègre.

Nie przeczę, że dzięki Besmie Lahouri dowiedziałam się o kilku nieznanych mi dotąd faktach z życia kontrowersyjnej Pierwszej Damy, ale niestety nie jest to książka, którą będę miło wspominać.

Carlę Bruni od dawna darzę wielką i w zasadzie niczym konkretnym nieuzasadnioną sympatią. Uwielbiam wieczory spędzone z "Quelqu'un m'a dit" (2003) płynącą z głośników, podziwiam jej elegancję, niecodzienną (nawet jeśli poprawianą) urodę i urok jaki wokół siebie roztacza. Kiedy zobaczyłam na półce w Empiku biografię Pierwszej Damy autorstwa francuskiej dziennikarki Besmy...