Tak jak pierwsza część - Drżenie - także i ta utrzymana jest w identycznym powolnym klimacie. Czytelnik ma wrażenie, że nic się nie dzieje, że dni toczą się z dnia na dzień, a jednak coś sprawia, że trzyma go to wszystko w ryzach i nie pozwala się nudzić. Ten prowizoryczny spokój wywołany jest niecodzienną narracją bohatera pierwszoosobowgo. To dzięki tym wszystkim opisom przeczuć, uczuć i innym emocjom wpadamy do tego świata i pozostajemy tam w tej zimowej aurze. Wików może tu mniej, ale nadal jest ciekawie. Pojawiają się nowi bohaterowie, którzy dodadzą świeżości książce.
O ile poprzedni tom skończył się tak, że czytelnik może pozwolić sobie na zakończenie przygody z tą serią (chociaż ciągła chęć przebywania w tym świecie zwycięża), tak tutaj już niekoniecznie. Książka staje się tradycyjnym przykładem, że zakończenie wydarzeń następuje w takim momencie, że człowiek wręcz jest zmuszony czekać na kolejną część.
O ile pierwsza część skupiona była na Samie i problemach z wilkołactwem, tak tutaj wszystko przestawia się o 180 stopni i na pierwszy plan wysuwa się Grace. Tym razem to ona będzie w centrum wydarzeń. Teraz to Sam będzie zamartwiał się o swoją dziewczynę i dosłownie walczył o nią z jej rodzicami.
Podsumowując, jest to prosta i wciągająca historia przyprawiona fantastycznym motywem wilkołactwa.

Tak jak pierwsza część - Drżenie - także i ta utrzymana jest w identycznym powolnym klimacie. Czytelnik ma wrażenie, że nic się nie dzieje, że dni toczą się z dnia na dzień, a jednak coś sprawia, że trzyma go to wszystko w ryzach i nie pozwala się nudzić. Ten prowizoryczny spokój wywołany jest niecodzienną narracją bohatera pierwszoosobowgo. To dzięki tym wszystkim opisom...