Tomik poezji w sam raz na listopadowe wieczory , pełen zadumy jak świat za oknem, odbyte święto zmarłych. Wszystkie książki autorki nie należą do łatwych, mają głębsze przemyślenia, smutne, ale są piękne. Książeczka napisana została jako jedna z pierwszych w całej twórczości. Nie wszystkie wiersze w zbiorku posiadają rymy, jest też poezja biała. Wczytując się bardziej w te utwory i analizując je, dochodzi się do wniosku ,że autorka jest bardzo wrażliwą osobą. Pisze wiele o miłości, o spostrzeganiu świata w istotach ludzkich, o roślinach, o początku życia w postaci embrionu, o konsumpcji orzechów, o zaginionej lalce, która wypadła jej z rąk prosto z klifu do morza. Oczywiście każdy wiersz trzeba samemu przetrawić i postarać się zrozumieć. Smutek, dekadentyzm, nicość przemawiają przez większość utworów. Naprawdę warto się pokusić o zrozumienie i poczytać przy filiżance kawy, podczas długich dżdżystych wieczorów. Polecam również tym osobom ,które poznały całą prozę pani Hanny Kowalewskiej.

Tomik poezji w sam raz na listopadowe wieczory , pełen zadumy jak świat za oknem, odbyte święto zmarłych. Wszystkie książki autorki nie należą do łatwych, mają głębsze przemyślenia, smutne, ale są piękne. Książeczka napisana została jako jedna z pierwszych w całej twórczości. Nie wszystkie wiersze w zbiorku posiadają rymy, jest też poezja biała. Wczytując się bardziej w te...

dla mnie super

dla mnie super

Takie sobie, wydaje mi się, że ta Autorka zdecydowanie lepiej odnajduje się w prozie; jej wiersze są jednak, jak sama przyznaje, odległym wspomnieniem z czasów młodości.

Takie sobie, wydaje mi się, że ta Autorka zdecydowanie lepiej odnajduje się w prozie; jej wiersze są jednak, jak sama przyznaje, odległym wspomnieniem z czasów młodości.