Nie mogę inaczej ocenić niż 10/10 za:
- wnikliwą obserwację świata,
- piękne refleksje nad przemijaniem,
- za pełne szacunku przywoływanie w wierszach tak wielu osób (pozwolę sobie je tutaj wymienić): John Keats, Jarosław Iwaszkiewicz, Johann Wolfgang von Goethe, Czesław Miłosz, Dante Alighieri, Cyprian Kamil Norwid, Vincent van Gogh, Henri Rousseau, Anton Diabelli, Arthur Rimbaud, Paul Verlaine, Jan Lechoń, Charlie Smith, Janis Joplin, Henry Purcell, Benjamin Britten, Krystian Zimerman, Witold Lutosławski, Blaise Pascal, Friedrich Nietzsche, Arthur Schopenhauer, Baruch Spinoza, Heinrich Heine, Wilhelm Müller, Franz Schubert, Federico Fellini, Nikifor Krynicki, Violetta Villas, Maurice Ravel, Mstisław Rostropowicz, Aleksander Sołżenicyn, Galina Wiszniewska.
- jak zawsze poszerzające nasze horyzonty americana,
- nawiązania do dzieł literatury i sztuki.

Nie mogę inaczej ocenić niż 10/10 za:
- wnikliwą obserwację świata,
- piękne refleksje nad przemijaniem,
- za pełne szacunku przywoływanie w wierszach tak wielu osób (pozwolę sobie je tutaj wymienić): John Keats, Jarosław Iwaszkiewicz, Johann Wolfgang von Goethe, Czesław Miłosz, Dante Alighieri, Cyprian Kamil Norwid, Vincent van Gogh, Henri Rousseau, Anton Diabelli, Arthur...

Trochę wstyd się przyznać, ale jest to pierwszy tomik Julii Hartwig, jaki przecztałem w życiu. Czytałem wcześniej kilka jej wierszy, ale zupełnie wyrywkowo i nawet już nie pamiętam gdzie.

Jest to poezja oszczędna, ważąca każde słowo. Wiersze są proste, bardzo naturalne, bez zbędnych udziwnień, od czasu do czasu odnoszące się bezpośrednio do dorobku światowej kultury, ale bez ciśnienia na hermetyczność i przesadną erudycyjność.

Tyle że tak naprawdę przez tę prostotę przemawia prawdziwe mistrzostwo słowa, bo, jak to ktoś napisał, najlepsze i najbardziej wartościowe utwory to takie, o których myślimy, że sami byśmy je napisali, a gdy tymczasem zabieramy się już za to pisanie, na ogół wychodzi sztucznie, pretensjonalnie i bez polotu.

A pani Julia Hartwig naprawdę daje radę. Ten tomik wydała w 2007 roku, mając wtedy 86 lat (teraz w 2014 jest już 93 letnią starszą panią, ale o naprawdę lotnym umyśle, o czym miałem okazję przekonac się podczas tegorocznych Warszawskich Targów Książki).

Barokowy przepych i wyszukany konceptualizm bywają czasami naprawdę ekstra, ale ostatnio dochodzę do wniosku, że estetyka prostoty i oszczędności formy jest jednak najlepszą z możliwych estetyk. I tomik "To wróci" Julii Hartwig jest tego doskonałym przykładem.

Trochę wstyd się przyznać, ale jest to pierwszy tomik Julii Hartwig, jaki przecztałem w życiu. Czytałem wcześniej kilka jej wierszy, ale zupełnie wyrywkowo i nawet już nie pamiętam gdzie.

Jest to poezja oszczędna, ważąca każde słowo. Wiersze są proste, bardzo naturalne, bez zbędnych udziwnień, od czasu do czasu odnoszące się bezpośrednio do dorobku światowej kultury, ale...

Ar cy dzie ło.
Janis Joplin i czułość czułość czułość.

"Każdy poeta pisze w rytm własnego oddechu" /Julia Hartwig
Oddech Hartwig to jest oddech świata.

Ar cy dzie ło.
Janis Joplin i czułość czułość czułość.

"Każdy poeta pisze w rytm własnego oddechu" /Julia Hartwig
Oddech Hartwig to jest oddech świata.