Ciężko mimo wszystko jest przechadzać się ulicami warszawskiego Śródmieścia i zdawać sobie sprawę co się działo w tych przestrzeniach, te siedemdziesiąt lat temu. Zimmler oddaję to bardzo ciekawie i oryginalnie, wplatając w scenerie zręczny kryminał, który oddala żydowskie getto w stronę drugiego planu, mało istotnego elementu dla całej powieści. Fabuła im dalej książki traci jednak płynność i tempo, powoli zapowietrzając się, sprowadzając nas na meandry polityczno-filozoficznych rozważan, przy których obrywa się także i Polakom. Jak na bycie wybitnym wśród kryminałów; brakło jakiegoś zatrważającego zwrotu akcji, cliffhangera, no czegoś przy czym otrzesz pot z czoła, uniesiesz brwi i stwierdzisz: "O, k*rwa!" Zagadka rozwiązywana jest w rytmicznie, sukcesywnie przez głównego bohatera, nie dając szans czytelnikowi by został wyprowadzony w pole. Elementy kabalistyczne, symbolika, arytmetyka, numerologia i wiele innych aspektów esencji Judaizmu na które liczyłem - zostały użyte sporadycznie, jak na lekarstwo wręcz. Broni się niesamowicie zręczne pióro autora, które pozwala wciągnąć się bez opamiętania w bardzo nieciekawy czas, w bardzo nieciekawe miejsce w historii naszej planety.

Ciężko mimo wszystko jest przechadzać się ulicami warszawskiego Śródmieścia i zdawać sobie sprawę co się działo w tych przestrzeniach, te siedemdziesiąt lat temu. Zimmler oddaję to bardzo ciekawie i oryginalnie, wplatając w scenerie zręczny kryminał, który oddala żydowskie getto w stronę drugiego planu, mało istotnego elementu dla całej powieści. Fabuła im dalej książki...