Mając chyba 14 czy 15 lat obejrzałam film, widząc w bibliotece książkę, nie mogłam się powstrzymać żeby nie przeczytać, więc musiałam zobaczyć czy po takim czasie potrafię jeszcze się wgłębiać w świat fantazji. I nie żałuję, udało mi się :)
Mimo niewielu stron, ogromnych liter dziecięcą czcionką czytałam z fascynacją. Oderwałam się od teraźniejszości jak bohaterowie. Dzięki niej znów sobie przypomniałam jak to fajnie jest być dzieckiem.
Czytając przypomniało mi się moje fantastyczne dzieciństwo. Nie komputery i x-boksy, a trzepak, boisko(z własnoręcznie zrobionymi bramkami) i bazo-fort w lesie. Wszystkie wspomnienia wywołały wemnie łzy, a historia o Terabithii doprowadziła do palpitacji serca i konwulsji ciała przy czytaniu zakończenia.
Cała książka wpędziła mnie w nastrój wspomnień o dzieciństwie, o przyjaźniach, o rozmyślaniach co mogłam zrobić inaczej. Dziś nie pokłóciłabym się z przyjaciółmi, że źle grali, bez zasad - dziś oszukiwałabym jak oni :D prawdopodobnie odratowałabym 3cenne dni z NIMI... Myślę, że każdy w pewnym stopniu,prędzej czy później utracił najbliższego przyjaciela, z którym spędził najszczęśliwsze chwile - i znów płaczę jak bóbr...

Mając chyba 14 czy 15 lat obejrzałam film, widząc w bibliotece książkę, nie mogłam się powstrzymać żeby nie przeczytać, więc musiałam zobaczyć czy po takim czasie potrafię jeszcze się wgłębiać w świat fantazji. I nie żałuję, udało mi się :)
Mimo niewielu stron, ogromnych liter dziecięcą czcionką czytałam z fascynacją. Oderwałam się od teraźniejszości jak bohaterowie. Dzięki...