Moją przygodę z prozą Jacka Ketchuma postanowiłam rozpocząć od lektury zbioru opowiadań opatrzonych tytułem "Królestwo spokoju". Pomyślałam, że ich wymagająca forma będzie doskonała próbką talentu pisarskiego autora - okazało się, że i tym razem intuicja mnie nie zawiodła.
Już lektura pierwszych utworów antologii spowodowała gwałtowny wzrost adrenaliny i sprawiła, że włos zjeżył mi się na głowie. Ketchum dobrze wie, co trzeba zrobić, by przerażenie było totalne, wszechogarniające i szokująco autentyczne. Nie tworzy iluzji mamiąc pozorami prawdopodobieństwa, lecz dociera do najgłębszych, atawistycznych, często nieuświadomionych lęków, obsesji i pragnień, wydobywa je na światło dzienne uderzając jednocześnie w najczulsze ich struny - precyzyjnie i perwersyjnie. Wywołuje przy tym nieokreślony, ale wszechobecny niepokój oraz dreszcz grozy, obrzydzenia i fascynacji zarazem.
Tu fikcja miesza się z rzeczywistością niemal niepostrzeżenie tworząc nowy, makabryczny wymiar jakby żywcem wzięty z koszmarnego snu - i podobnie jak on paraliżujący zmysły - każący bezwolnie podążać za nieokiełznaną wyobraźnią autora. Wyjątkowo realistyczne sceny, plastyczne i sugestywne opisy, mistrzowski suspens w budowaniu mrocznego klimatu i nieznośnego napięcia w niewyobrażalny sposób działają na wyobraźnię i w niekontrolowany sposób wyzwalają całą gamę emocji.
Konstrukcja opowiadań jest idealnie wyważona; ich skondensowana forma przekazuje maksimum wrażeń, zaś wieńczy ją albo dobitna, dosłownie powalająca na kolana puenta, albo też jeszcze bardziej przerażające w wymowie niedopowiedzenie. Sama nie wiem, które rozwiązanie bardziej przypadło mi do gustu. Wydaje mi się, że Ketchum osiągnął mistrzostwo w obu przypadkach.
Tym, co zwraca szczególną uwagę, jest porażająca wręcz kreatywność autora i wyjątkowo makabryczna wyobraźnia przywodząca na myśl najlepsze opowiadania Stephena Kinga. Zadziwiające, jak potężny ładunek grozy i minorowych emocji zawarł Ketchum w każdym ze swoich utworów. Raz po raz fabuła zaskakuje nieoczekiwanymi zwrotami akcji oraz intensywnością grozy. Wydaje się, że autor bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, wodzi go za nos według własnego uznania w ogóle nie licząc się z jego wrażliwością czy odpornością psychiczną, bawi się jego strachem. Ketchum żongluje także konwencjami - ich różnorodność przyprawia o zawrót głowy i pozwala uniknąć nużącej jednostajności. Jego opowiadania to niesamowita mieszanka czarnego humoru, groteski, klasycznego horroru, sensacji i kryminału, a nawet science - fiction. Jednak wspólnym mianownikiem jest zawsze człowiek - a raczej to, do czego jest zdolny. Ketchum przekonuje, że nawet zwyczajny człowiek zmienia się w krwiożerczą bestię i daje upust najgorszym instynktom, jeśli tylko dać mu odpowiedni impuls - i dokładnie to robi. Zagląda głęboko w psychikę swoich bohaterów, ich uczucia i motywacje, przez co jego opowiadania - zwłaszcza te prowadzone w narracji pierwszoosobowej - porażają autentyzmem i wiarygodnością. Ketchum udowadnia, że najbardziej okrutną i przerażającą istotą jest człowiek; nadaje nowy, złowieszczy wymiar pojęciu człowieczeństwa. Daje wyraz najbardziej wynaturzonym ludzkim zachowaniom - od brutalnych gwałtów, poprzez okrutne morderstwa, seksualne dewiacje po psychopatię i kazirodztwo - najpodlejszym motywacjom, różnym postaciom szaleństwa.
Wielkim atutem opowiadań są ich rewelacyjnie wyraziści bohaterowie. Mistrzowska analiza ich psychiki zabiera nas na samo dno piekła. Matka, która odkrywa skłonności psychopatyczne u swojego dziecka, pedofil, który chce rozpocząć nowe życie, kazirodcze rodzeństwo, mściwa żona, zazdrosny brat - Ketchum kreuje świat pozbawiony odcieni szarości, w którym króluje tylko głęboka czerń. W jego utworach można odnaleźć zarówno elementy klasycznych horrorów obfitujących w krwawe, brutalne sceny pełne rozmaitych perwersji czy niewytłumaczalne zjawiska, lecz także epizody skłaniające do snucia niepokojących refleksji pełnych negatywnych emocji - tak wielka jest siła oddziaływania prozy Ketchuma.

"Królestwo spokoju" intryguje od pierwszej strony, wciąga w swoją przerażającą rzeczywistość bez reszty, ale na co wrażliwszych czytelników może działać depresyjnie, przygnębiająco. Opowiadania odbierają wiarę w dobro człowieka i nadzieję na lepszy świat, zniechęcają epatowaniem okrucieństwem, nihilizmem i moralną zgnilizną bohaterów. Jestem jednak przekonana, że większości z Was to nie odstraszy, a wręcz przeciwnie - zachęci; i słusznie. Dla miłośników grozy to prawdziwa literacka perełka i lektura obowiązkowa. Gorąco polecam!

Moją przygodę z prozą Jacka Ketchuma postanowiłam rozpocząć od lektury zbioru opowiadań opatrzonych tytułem "Królestwo spokoju". Pomyślałam, że ich wymagająca forma będzie doskonała próbką talentu pisarskiego autora - okazało się, że i tym razem intuicja mnie nie zawiodła.
Już lektura pierwszych utworów antologii spowodowała gwałtowny wzrost adrenaliny i sprawiła, że włos...