Ponieważ jest to jedyne tego typu kompendium wiedzy na temat literatury japońskiej wśród polskich publikacji, jest to pozycja z pewnością warta uwagi. Niestety nie jest ona pozbawiona wad. Przede wszystkim całość jest chaotyczna, w dodatku rzuca się w oczy sztuczne pompowanie objętości. Informacje zostają rozsiane w książce w różnych miejscach i poskładanie tego w całość wymaga powrotu do wcześniej czytanego tekstu. Nierzadko zdarza się także, że wśród not o pisarzach, autor wtrąca ni stąd ni zowąd jakąś informacje o jeszcze jednej osobie, której jednak w ogóle nie rozwija (jedno - dwa zdania, wyglądające jakby nagle mu się to przypomniało i po prostu musiał to zapisać). Niektóre tytuły zostają przetłumaczone w różny sposób, zresztą jakość owego tłumaczenia czasami bywa wątpliwa. Brakuje tu też balansu, wyczucia w podawaniu informacji - część książek zostaje streszczona od początku do końca, o innych nie ma nawet wzmianki poza podaniem samego tytułu. Co "ważniejszym" (czyli bardziej znanym/uznanym) pisarzom poświęca się i po kilka stron, innych wymienia się ledwie z nazwiska. Czasy współczesne (lata powojenne i później) to już kompletna "pigułka" składająca się tylko z tego, co naprawdę najważniejsze, bez wchodzenia w kontekst i rozwijania informacji. Wydaje mi się, że skoro już autor zdecydował się na ich opisanie, powinien to zrobić tak samo dokładnie, jak w przypadku wcześniejszych epok.
Jako iż wśród polskich publikacji nie ma innej, która mogłaby jakoś konkurować w tym wydaniem, cieszę się, że zdecydowałam się po nie sięgnąć i nie żałuję spędzonego na tą książką czasu. Niestety równocześnie widzę jak wiele wiadomości wymaga tu uzupełnienia z innego źródła, że nie wspomnę o tym, iż o współczesnej kondycji literatury japońskiej nie wiem nic. Książka do najcieńszych nie należy, lecz na jej objętość składa się wiele niepotrzebnego tekstu (choćby fragmenty omawianych dzieł pojawiające się w ramkach; jako iż żaden nie zostaje opatrzony stosownym komentarzem, a o niektórych cytowanych dziełach autor ledwie w tekście wspomina, wydaje mi się, że jest to zabieg całkowicie zbędny, mający tylko zająć miejsce).

Ponieważ jest to jedyne tego typu kompendium wiedzy na temat literatury japońskiej wśród polskich publikacji, jest to pozycja z pewnością warta uwagi. Niestety nie jest ona pozbawiona wad. Przede wszystkim całość jest chaotyczna, w dodatku rzuca się w oczy sztuczne pompowanie objętości. Informacje zostają rozsiane w książce w różnych miejscach i poskładanie tego w całość...