6 kwiecień 1994 roku to dzień rozpoczęcia rzezi na tle etnicznym, jakiej dokonano na osobach pochodzenia Tutsi. Eksterminacji dokonali Hutu, można by rzec „sąsiedzi”. Wszyscy Tutsi, bez wyjątku mężczyźni, kobiety czy dzieci mieli zostać zabici. W trzy miesiące wymordowano ponad 800 tysięcy istnień. Jean Hatzfeld w reportażu „Nagość życia” skupił się na ocalałych z Radwańskiej wojny domowej, teraz zdecydował się ukazać drugą stronę medalu. Zwraca się do mieszkających niegdyś na skraju bagien sprawców rzezi, którzy teraz przebywają w więziennych murach. „Sezon maczet” to wstrząsający reportaż, w którym mordercy obecnie tworzący więzienną społeczność, zdecydowali się opowiedzieć Jeanowi Hatzfeldowi o karygodnych polowaniach i bezwzględnych zbrodniach, jakich dokonali. Autor jest intruzem, przedstawicielem narodu, który tolerował ludobójstwo, a mimo to udało mu się podjąć dyskusję z zabójcami.

Jak wspominają, cel był jeden – zabić wszystkich Tutsi bez wyjątku. Z maczetą w dłoni, zapuszczali się coraz głębiej, niestrudzenie brnęli w grzązowiska, tak by wytropić i wymordować Tutsi.

Czytając miałam wrażenie, że część z tych mężczyzn nie zdaje sobie sprawy z własnych czynów. Szokujące było dla mnie porównanie ścinania głów ze ścinaniem sorgo, przycinaniem bananów czy zabijaniem kurczaków. Maczeta stała się pośrednikiem, kiedy ktoś dobrze nią władał, cel nie miał znaczenia, ważne było umiejętne posługiwanie się narzędziem. Dla nich Tutsi przestali być ludźmi, a zaczęli być zwierzyną. Hutu są nie tylko zbrodniarzami, ale przede wszytkim bezwzględnymi drapieżcami. Z czasem zabijanie stało się chlebem powszednim, zapanowała znieczulica.

Patrząc wstecz nie dostrzegają ogromu cierpienia zabitych, tragedii jaka spotkała tych ludzi. Sam czas ludobójstwa wspominają, jako okres wyczerpujący fizycznie, a największą niedogodnością był ból nóg, po wielogodzinnych polowaniach. Zabijali wszyscy niezależnie od pozycji społecznej, po broń sięgali: ksiądz, burmistrz, nauczyciele i profesorowie. Niewielu było takich, którzy sprzeciwili się rozkazom. Katem mógł zostać każdy.

Mordowali bez cienia skruchy, często chwaląc się ilością ściętych głów. Byli tacy, którzy zawahali się widząc znajomą twarz, ale nie przez wzgląd na znajomego, a na siebie. Wiedzieli, że on i tak umrze, prędzej czy później, ale jego los był nieunikniony. Z czasem samo zabijanie zaczęło ich frustrować. Zaczęli odczuwać znudzenie, gdy śmierć Tutsi przychodziła zbyt szybko. Rządni krwi, chcieli się rozkoszować cierpieniem.

Zdystansowany sposób, w jaki zabójcy opowiadają o tym, co się stało jest tylko potwierdzeniem, że to co naprawdę się tam działo, nigdy w pełni nie wyjdzie na jaw. Mordercy nie traktują swojej osoby, jako jednostki, wszystko co robili postrzegają, jako zachowanie grupowe. Teraz chcą prosić o wybaczenie, spokój dla duszy.


„Sezon maczet” nie jest lektura łatwą, ale niezwykle wartościową. Po przeczytaniu tej książki, człowiek zaczyna się zastanawiać nad naturą ludzką, rozmyśla o okrucieństwie, ale i o przebaczeniu. Ciężko jest ubrać w słowa, to co się wydarzyło w Rwandzie. Tamtejsze wydarzenia wykraczają poza wszelkie granice zrozumienia, akceptacji. Tej książki się nie czyta, ją trzeba przeżyć.

6 kwiecień 1994 roku to dzień rozpoczęcia rzezi na tle etnicznym, jakiej dokonano na osobach pochodzenia Tutsi. Eksterminacji dokonali Hutu, można by rzec „sąsiedzi”. Wszyscy Tutsi, bez wyjątku mężczyźni, kobiety czy dzieci mieli zostać zabici. W trzy miesiące wymordowano ponad 800 tysięcy istnień. Jean Hatzfeld w reportażu „Nagość życia” skupił się na ocalałych z...