Książka wpadła mi w ręce przypadkiem. Odniosłam się z rezerwą do niewielkiego prostokącika wypuszczonego przez wydawnictwo z tysiącami malarzy w nazwie. Coś mi mówiło, że to przeszło 200 stron artystowskich rojeń i kanciastego stylizowania na outsidera. Jednak Leto odniósł zwycięstwo nad uprzedzeniami - skonstruowana przez niego fabuła składa się znakomicie zimną, sukcesywnie przeżeraną przez postępującą entropię, relację ze świata dopiero majaczącego na horyzoncie. Trochę takie literackie ,,into the void” (hihi-haha). Przy czym wiadomo, że umieszczenie przez Noego akcji filmu w Japonii, było zabiegiem nieprzypadkowym – Leto by pokazać psycho-konsekwencje techno-postępu, stworzył sobie nowy eklektyczny świat, pongliszland przyszłości pełen obcych nazw, ale dziwnie znajomy.
Język powieści jest minimalistyczny - autor rzadko sięga po ozdobniki i eksperymenty, jednak kiedy już decyduje się na użycie porównania czy metafory, zwykle zaskakuje niekonwencjonalnymi zbitkami słów. Wyrażana na każdym kroku pogarda dla humanistycznych kategorii widzenia świata, które Leto, uznany programista zdobywający sławę także w dziedzinie sztuk wizualnych, zastępuje perspektywą scjentystyczną, sprawia że przebywanie w tej lekturze jest trochę jak błądzenie w labiryncie podzespołów. Kreowane przez niego postacie - główny bohater – Norman, jego dziewczyna Nel czy najlepszy przyjaciel Fuss nie budzą sympatii – podobnie jak ich środowisko, trawieni są różnymi formami tego, co humanista nazwałby melancholią, lub jeszcze paskudniej, zalewem czarnej żółci.
W najwyższym stopniu aspołeczni, dziwnie prezentują się w momentach, kiedy nakazuje się im spożywać galaretkę czy wieszać zasłony. Typowe czynności, wykonywane przez tych humanoidów niepokoją. Oko Normana jest szklanym okiem kamery przemysłowej z noktowizorem. W Sailorze nie sposób znaleźć kojącego ciepełka, litościwej wyrozumiałości czy empatii – wszelkie funkcjonowanie jest konsekwencją bez ustanku zachodzących reakcji chemicznych. Równocześnie z tworzeniem naukowej otoczki, Leto uparcie maskuje swoje młodociane zakola tuszem do rzęs Maybelline, czasem pastą do butów, żeby uzyskać wrażenie proporcjonalności. Pudruje twarz. W ramach tworzenia wyłomu w nudnej reality, wraz z kolegą rzuca się do gardła promotorowi pracy mgr Fussa, ot po prostu żeby go pogryźć. W przypływach niezrównoważenia płacze i faszeruje się opiatami.
Jako, że zawsze muszą się pojawić jakieś skojarzenia, to poza ,,Wkraczając w pustkę”, jako pierwsze pojawia się chyba to z książką Jakuba Żulczyka ,,Zrób mi jakąś krzywdę”, która also była próbą ukazania specyficznych relacji międzyludzkich na cyberkulturowej ściółce. Też pojawia się ,,poronna” dziewczynka o wąskich biodrach i lekki posmak niby-pedofilii, niby-incestu. Słabiący klimat gry komputerowej i tęsknoty za nieistniejącą rzeczywistością. Jednak w porównaniu z niszczącą siłą książki Normana, rzeczywistość Jakuba wydaje się być nieco ciastowata i mało chrupiąca. Humanistyczna.
Świetne są opisy zblazowanego świata sztuki współczesnej, ze smakiem ssącego własny ogon, którego niezdarnym tuzom przeciwstawia Leto ,,artystów” mających realny wpływ na rzeczywistość – polityków, ekonomistów, biznesmenów, etc. Nieutulona tęsknota artworldu za skutecznym oddziaływaniem na społeczeństwo, maskowana zwykle przez kilometry teoretycznych tekstów uzasadniających wydarzenia artystyczne, w książce Leto zostaje obnażona. Przypływy rozpaczy głównego bohatera powodowane tym, że to nie on wymyślił Facebooka i prowadzone z Fussem ekperymenty związane z przetwarzaniem danych zwiastują inicjatywy dotychczas słabo obecne w pl sztuce, wskazują kierunek wciąż mało popularny, prawdopodobnie ze względu na technologiczne zaawansowanie i wymogi finansowo-sprzętowe.
Ad extremum fabułę wzbogaca kilka zdjęć wyrenderowanych przez autora (oraz jego alter-ego o tak samo brzmiących danych osobowych), oraz garść linków, umieszczanych zwykle w przypisach. Jest także możliwość uzyskania dodatkowego fragmentu książki, za pośrednictwem maila.


Smacznego!



1.
Na www Muzeum Sztuki Nowoczesnej jest napisane, że Sailor to dyptyk filmowo-literacki, wypada zatem polecić także projekcję filmu.
2.
W 2007 byłam na pokazie Buttes Monteaux 1, filmu Leto, w jakimś kinie. Autor po projekcji pojawił się na scenie. Był odstręczającym bucem. Wyszłam w trakcie jego kłótni z publicznością, której niestety nie byłabym już w stanie przywołać, gdyż pamiętam tylko swoje zdenerwowanie. Leto na całe lata zniechęcił mnie do swojej twórczości i tylko przypadek mógł sprawić bym wzięła jego książkę w ręce.
Thx przypadku.

Książka wpadła mi w ręce przypadkiem. Odniosłam się z rezerwą do niewielkiego prostokącika wypuszczonego przez wydawnictwo z tysiącami malarzy w nazwie. Coś mi mówiło, że to przeszło 200 stron artystowskich rojeń i kanciastego stylizowania na outsidera. Jednak Leto odniósł zwycięstwo nad uprzedzeniami - skonstruowana przez niego fabuła składa się znakomicie zimną,...