„Ulysses Maxwell vs. najgorzej ubrany agent w historii FBI”


„Dziewczyny, których pożądał” to bardzo dobry thriller. Dlaczego? Bo nie jest schematyczny. Jonathan Nasaw postawił na figurę seryjnego mordercy, którą w powieści reprezentuje dwudziestoośmioletni Ulysses Maxwell cierpiący na rozszczepienie jaźni. Autor włożył naprawdę sporo wysiłku w stworzenie osobowości bohatera, którego postępowaniem kieruje dziesięć różnych osobowości. Postać Ulyssesa to największy atut książki, podobnie jak sposób konstrukcji samej fabuły – bez nadmiernej ilości zawrotnych punktów akcji, zbędnego nagromadzenia mylących tropów i niedomówień, którymi powszechnie nafaszerowane są powieści tego typu. Historia jest stosunkowo prosta, ale wywołująca zaniepokojenie.

Nasaw nie zaludnił swojego debiutu rzeszą bohaterów. Na dobrą sprawę możemy mówić o pewnej kameralności, jaka towarzyszy rozgrywającym się na przestrzeni nieco ponad tygodnia wydarzeniom. Prowodyrem całej akcji jest tajemniczy Max – morderca, który upodobał sobie kobiety o specyficznym kolorze włosów. Poza tym, że je porywa, pastwi się nad nimi seksualnie i psychicznie. Niespotykana budowa jego świadomości czyni z niego podstępnego i wyjątkowo niestabilnego psychicznie człowieka. Morderca towarzyszy czytelnikowi od samego początku historii, większa część narracji prowadzona jest w taki sposób, by w maksymalnym stopniu móc śledzić jego poczynania. To zabieg dość rzadko spotykany w literaturze tego gatunku, zazwyczaj tożsamość zbrodniarza ujawniają rozdziały zamykające książkę. Ulysses to bohater niezwykle charakterystyczny, rozbudowany pod każdym możliwym względem, niejednokrotnie zaskakujący zachowaniem i sposobem myślenia. Nasaw dał również popis jeśli chodzi o nakreślenie przeszłości mordercy, sytuacji i bodźców, które nieodwołalnie zniekształciły jego osobowość.

Zupełnie nie przekonała mnie natomiast Irene Cogan – doktor psychiatrii, terapeutka Ulyssesa i jego późniejsza zakładniczka. Cechuje ją pewna nieporadność w stosunku do pacjenta, z którym przyszło jej się zetknąć po raz pierwszy w sali więziennej. Mimo iż co rusz podkreślane jest, że jest specjalistką od wielorakich osobowości jej postępowanie i metoda prowadzenia terapeutycznej rozmowy z Ulyssesem wzbudza bardziej politowanie niż zaciekawienie jej tokiem. Brakło również bardziej autentycznej aury strachu i grozy, gdy morderca ulokował ją na swojej farmie – wspólne spacery, pikniki i kąpiel trąciły sielanką, o której nie powinno być mowy w takiej sytuacji. Sporo sympatii z kolei wzbudza postać agenta FBI Edgara L. Pendera, który po ucieczce Ulyssesa z aresztu podejmuje się karkołomnego zadania schwytania zbiega. Podążając śladem mordercy, Pender tylko raz skorzystał z pomocy biura, reszta jego działań to pościg na własną rękę. Wysoki, łysy, w kolorowej marynarce i zmiętym kapeluszu z piórem Pender lokuje się w kręgu podobnych mu, literackich bohaterów, jednak podoba się w nim pewna doza sztubackości i autentyzmu.

Jak wspomniałam wyżej, „Dziewczyny, których pożądał” opiera się gatunkowym schematom. Widać to przede wszystkim w rozwiązaniach dotyczących eskalacji przemocy, a raczej jej braku. Dobry thriller bywa najczęściej oceniany pod kątem ilości trupów, litrów krwi i kilogramów wnętrzności. Podoba się, gdy jego elementem są liczne sceny opisujące brutalne tortury i wymyślne sposoby okaleczania zwłok. Nasaw umiejętnie zbudował przytłaczający klimat nie odwołując się do wymienionych wyżej zabiegów. To bardzo ważna cecha jego powieści. Ciężko określić, co tak naprawdę decyduje o tym, że czytając odczuwamy przypływ adrenaliny i niepokój. Czy to zasługa rozbitej na kilka głosów jaźni Ulyssesa? Czy psychologicznej, ciągnącej się przez całą fabułę gry między terapeutką a mordercą? A może to aura tajemniczej Wzgardliwej Grani – malowniczej posiadłości Ulyssesa skrywającej wiele sekretów…

Mimo, iż Nasaw nie ustrzegł się kilku błędów, „Dziewczyny, których pożądał” to thriller na wysokim poziomie. Sposób prowadzenia narracji i wyłaniająca się z niej mroczna przeszłość Ulyssesa niosą z sobą niezwykłe pokłady talentu autora, który, mam nadzieję, zaowocuje w przyszłości równie dobrymi fabułami.

„Ulysses Maxwell vs. najgorzej ubrany agent w historii FBI”


„Dziewczyny, których pożądał” to bardzo dobry thriller. Dlaczego? Bo nie jest schematyczny. Jonathan Nasaw postawił na figurę seryjnego mordercy, którą w powieści reprezentuje dwudziestoośmioletni Ulysses Maxwell cierpiący na rozszczepienie jaźni. Autor włożył naprawdę sporo wysiłku w stworzenie osobowości...